Dhe zemra shërohet një ditë

21

Atë vit bëri më ftohtë se çdo vit tjetër që kish kaluar. Bora ngjante bukur në qytetin e Pogradecit. Qielli qe pushtuar nga një zymtësi e frikshme, aq sa dukej sikur mund të binte i gjithi mbi trupat e njerëzve nga çasti në çast, por bardhësia rrotull falte një ndjesi paqeje dhe përkatësie. Në bredhat e shëtitores bora kishte krijuar kristale që fëmijët e vegjël zgjatnin duart t'i kapnin, ndërsa rrugët qenë ngrirë të gjitha si pasqyrë e lëmuar.

"Hajde rrëshqasim në akull!" - i pati thënë Matildës atë mëngjes të acartë sikur të ish akoma ai fëmija i vogël dhjetë-vjeçar që iu lutej të gjithëve për të dalë jashtë.
Dhe dolën, madje rrëshqitën për dy-tre orë bashkuar me tufën tjetër të fëmijëve që i shihnin ato si të ishin të shkalluara, derisa një pakujdesi e bëri Xhojën të binte si thes në tokë e të ndrydhte dorën.

-Po ç'të duhet o bijë që ia kërkon të keqen vetes! - i tha e ëma kur Xhoja shkoi në shtëpi e zbehtë dyllë në fytyrë. -Shko ulu te kolltuku pranë zjarrit sa të thërras Mirën të ta fërkojë dorën.

-Grua, më mirë ta çojmë në spital. Ajo Mira e nis për t'i fërkuar dorën e pastaj i lëviz fare ndonjë kockë!

-Ç'i ke këto llafe mor Arjan! Mira është njëshkë për këto punë! Ke për ta parë, do ta fërkojë për bukuri, pastaj unë do ia mbështjell dorën me qepë e me kripë e të nesërmen Xhoja do jetë fil, sikur të mos jetë rrëzuar kurrë.

-Me qepë?! - tha Xhoja e pështirosur duke mbledhur fytyrën. -O ba, më ço në spital!

-Jo jo, prit këtu se për një minutë do të ta sjell Mirën!

E ëma u largua me nxitim ndërkohë që Xhoja përtypej vazhdimisht dhe afronte këmbët pranë oxhakut për t'u ngrohur. Matilda, e ulur në krah të saj, mezi po e mbante të qeshurën që nuk e dinte pse e kish kapur aq keq në ato momente.

-Matilda, do shkojmë në bibliotekë sot? Dua të marr një libër nga Nicholas Sparks, - u përpoq Xhoja të hapte një bisedë, të paktën kjo ishte më mirë sesa ta mbante mendjen gjatë gjithë kohës te dora e ndrydhur.

-Rrugët janë ngrirë të gjitha. Je e sigurt që nuk do rrëzohesh dhe këtë herë të ndrydhësh këmbën?

-A ka mundësi të mos tallesh?! Kam qejf të dal, të shoh dhe zbukurimet që kanë vendosur pranë bashkisë dhe rrugës nëpër dyqane! - u ankua e mërzitur prej mohimit të kësaj mundësie.

Atmosfera e festave në Pogradec i ngjallte kujtime të bukura fëmijërie. Do ndihej tmerrësisht keq nëse e privonte veten prej përjetimit të tyre.

-Po dolët, merrni dhe Klevisin me vete. Kujdeset ai për ju.

-Klevisi ku e ku të ruajë kokën e vet.

-Dhe mundësisht edhe të na nxjerrë ndonjë këmbë para që të na pengojë!

-Ose të na i fusë kokat në borë.

-Avash moj avash, jo po t'ju vras fare, - dëgjuan zërin e tij gjasmë të lënduar.

Xhoja ktheu kokën ta shihte. Ai po qëndronte te dera duke dëgjuar fjalët e tyre, deri në momentin kur Arjani i bëri me shenjë të futej brenda e të ulej në divan.

-Po ti kur erdhe?

-Tani. Dëgjova nga teta Marsela që kishe ndërruar dorën. Si je?

-Për mrekulli! S'ta mbush syrin?!

Ndonjëherë harronte se dikur e kish puthur, aq normalisht kishte vazhduar shoqëria e tyre. Xhoja vetëm ditët e para ish munduar prej kujtimit të asaj ngjarjeje. Tani vazhdonin të shoqëroheshin bashkë dhe të shijonin në maksimum ato pak ditë pushime që iu kishin mbetur në dispozicion.