1944 [BXB]

ROZDZIAŁ XVII [1/2]

Tokio 25.01.1944

-*-*-*-

Dotarli do tego przeklętego Tokio bezpiecznie. Stolica Japonii wydała się Levi'owi dziwnie obca, pusta, ziejąca beznadzieją. Widać było że ludność tutejsza jest strapiona, a ulice wyglądają jak pobojowisko, jednak czy nie wyglądało tak dwa tygodnie wcześniej? Właśnie, co się zmieniło? Pustka która piszczała z budynków bez okien wślizgnęła się do jego serca, wyrywając z niego dusze.

Bo czyż można żyć bez duszy? Czy człowiek w ogóle duszę ma? Ackermann przekonany był całe życie że jest wybrakowany, może i tak było, przecież łzy były dla niego tak abstrakcyjne iż teraz nie wierzył jak nachalnie cisną się one do oczu.

Zapakowana w szary papier książka, schowana pod płaszczem, zdawała się wtopić w ciało mężczyzny. Paliła jego klatkę piersiową, co jakiś czas cichutko zaszeleściła domagając się uwagi. Jej ciężar zdawał się przypominać ogromny głaz, który miał zamiar go zgnieść. Boże, to była tylko książka, jednak ciekawość czarnowłosego nadawała jej wyjątkowe znaczenie. Że Eren musiał mu coś podarować, coś dzięki czemu będzie o nim myślał, o nim pamiętał.

To prawda że obiecał mu ponowne spotkanie, pragnął tego. Własnoręcznie rzuciłby się do sterów i skierował samolot z powrotem do Berlina, jednak bał się. Bał się konsekwencji jakie chłopak, mógłby ponieść gdyby ktokolwiek dowiedział się o tym co między nimi zaszło, choć nie było to nic złego. Nic złego w ich mniemaniu. Ot, po prostu... Serce niewzruszonego kapitana, skute do cna lodem, roztopiło się w fali wiosennej zieleni, karmelowego chłopca.

Bał się również, a może przede wszystkim że już go nie zobaczy, że wojna porwie któregoś z nich w swoje sidła, przecież byli tylko pionkami. Ciało ludzkie choćby nie wiadomo jak wyćwiczone, jak silne, ugnie się pod ostrym metalem. Ciało Europejczyka takie nie było, było młodzieńcze, rozpalone, nieskalane, gładkie, miało posłużyć jeszcze wiele, wiele lat...

Przemyślenia Japończyka przerwał dźwięk informujący o lądowaniu, westchnął ciężko i zapiął pasy, to i tak cud że komuniści, bądź jankesi ich nie zestrzelili.

Po wylądowaniu zignorował oficjeli, którzy przyszli go powitać, a także przełożonych, co wzbudziło nie małe oburzenie. Z wykończoną i gorączkującą siostrą na rękach skierował się do przysłanego po nich samochodu wojskowego. Gdy tylko zajęli miejsca na tylnych siedzeniach pojazdu rozkazał mu kierować się jak najprędzej do najbliższego szpitala.

Mikasa mimo swojego hartu ducha, wysokiej odporności, a także awersji do narzekania w połowie lotu zaczęła gorączkować, zdążyło się jej nawet omdleć, Rivaille jako jej brat pluł sobie w brodę, gdyż nie potrafił jej pomóc. Nie było z nimi pielęgniarki, czy lekarza, a leki przeciwzapalne rozrzedzały krew co było niedopuszczalne w jej stanie. Mógł jedynie przy niej czuwać, gładzić po głowie, która spoczywała na jego kolanach, uspokajać w majaczeniu wywołanym gorączką.

I tym razem, gdy tylko dotarli do szpitala wziął młodą kobietę na ręce i rzucił się do drzwi, otwierając je kopnięciem. Wbiegł na korytarz i krzyknął w stronę pielęgniarki która właśnie wchodziła na schody.

-Lekarza, natychmiast! -kobieta jak oparzona wbiegła pędem na następne piętro.

Japonka w białym kitlu biegła od sali do sali, wiedziała że żołnierz na parterze powystrzela ich wszystkich jeśli jego siostrze nie przyjdzie pomoc na czas. Wszyscy go znali, znali jego osiągnięcia, jak i brutalność.

-Doktorze Mako! -zawołała stając w drzwiach jednego z pokoi -Na dole jest Ackermann z siostrą, coś jej się stało.

Siwego medyka oblały zimne poty i przeszły niekontrolowane dreszcze. Podał szybko towarzyszącej mu pielęgniarce kartę pacjenta, następnie ruszył schodami na parter. Wezwał od razu dwie inne siostry, by przyprowadziły wózek, a także dostarczyły koce. Lekarz podszedł do dwójki najsilniejszego rodzeństwa w cesarstwie, przyjrzał się na wpół przytomnej kobiecie, by potem zerknąć na zdeterminowanego, a przy tym przerażonego na swój sposób brata.