SABIKALI (FRANCO) TAMAMLANDI

3.BÖLÜM: Yeni Komşular

BÖLÜM İTHAFI : arzues23

Markette kasa sırası beklerken alışveriş listesini gözden geçiriyordu. Önceliği temel ihtiyaçlar olan temizlik malzemeleri, yeni havlular, şampuan, diş macunu, diş fırçası ve yiyecek gibi şeylere vermişti. Pratik, ucuz ve doyurucu şeyler almaya çalışıyordu. Jeneratör için biraz yakıt, el feneri ve elbette yedek piller. Ufak bir yer olmasına rağmen aradığı her şeyi kısa sürede bulmuştu.

Laptopunun şarjını bir kafede doldurmuş ve aynı anda karnını özlediği zeytinyağlı ve biberiyeli focaccialarla (bir ekmek türü) doyurmuştu. Mutfağını aktif olarak kullanmaya başladığında ilk işi bu ekmeklerden pişirmek olacaktı. Yemek yapmayı seviyordu. Bu yüzden otele gelecek ilk misafirlerini kendi yemekleri ile ağırlamayı planlıyordu. Tabii önce otelde kalıcı olmayı garantilemek zorundaydı.

Luigi'nin ona söylediği rakam Daniella'nın şimdiye dek biriktirdiği paranın tümünden bile çok fazla ediyordu. Tüm birikimini verdiği takdirde geriye otelin tadilatı bir yana karnını doyuracak parası bile kalmıyordu.

Aldıklarının üzerini bir bir çizmeye devam ederken sıranın bir türlü ilerlemediğini fark etti. Hala aynı reyonun önünde durduğunu anlayınca başını ileri doğru uzattı ve sonradan gelen müşterilerin sürekli önündeki sıraya eklendiğini gördü.

Zor yürüyen altmışlarının sonunda bir kadın daha önüne geçmeye kalkışınca, "Affedersiniz," dedi Dani. "üzgünüm ama galiba sırada ben varım."

Kadın özür dilemektense onu duymamış gibi yapıp arabasını itmeye devam etti. Bu da neydi böyle?

Daniella kadının omzunu pışpışlayıp dikkatini çekmeye çalıştı. Sonunda kadın bıkkınlıkla ona dönüp kalın gözlük camlarının altından esmer teninden daha koyu gözlerle bakarak,

"Ne var?" diye sordu.

Ne mi vardı? "Sanırım fark etmediniz ama sıra benim ve sizin arkama geçmeniz gerekiyor."

"Mio Dio!(Yüce Tanrım) Siz yabancılar her şeyi çok bildiğinizi zannediyorsunuz değil mi?"

"Anlayamadım?"

"Buranın geldiğiniz yerlere benzemediğini söylüyordum küçük hanım. Livorno'da yaşlılara daima saygı gösterilir." Kadının bunu söyledikten sonra sıradakilerle konuşması ve onlarında kadının yanında olmaları Daniella'yı şaşırtmıştı. Şaka filan mıydı bu?

"Pardon ama benden böyle bir şey rica ettiğinizi duymadım. Belki de sorun yabancılarda değildir."

Harika. Kadın ve sıradakiler şimdi ona kınayan bakışlar atmaya başlamışlardı.

"Eğer bir yabancı olmasaydın rica etmek zorunda kalmazdım."

"Konunun buranın yerlisi olmamla- kaldı ki buranın yerlisiyim- ne alakası olduğunu pek anlayamadım."

"Çünkü burada yaşayanlar yaşlılara nasıl davranacaklarını bilirler."

"Şimdi saygısız olan ben miyim?" Daniella kafasını duvarlara filan vurmak istiyordu. "Buna gerçekten inanamıyorum."

Yaşlı kadın onu kısık gözlerle tepeden tırnağa süzdükten sonra sırada ilerledi.

"Bir gün yaşlandığında ve o sıska bacakların seni taşımakta zorlandığında ne demek istediğimi anlayacaksın."

"Umarım bacaklarım gücünü kaybettiğinde mantığım beni terk etmez."

Kimse onu umursamamıştı. Üstüne üstlük ona hakaret edenler kendileri değilmiş gibi surat asarak aldıklarını poşetlere doldurmaya devam ettiler. Daniella istese hepsiyle kavga edebilir ve hakkını arayabilirdi fakat buna değmeyeceğini düşündü. Daha ilk günden kardeşiyle ve bir emlakçıyla ters düşmeyi başarmıştı. Dik başlılığı yüzünden insanların çabucak nefretini kazanan biri olmak istemiyordu. Bir işletme sahibi sayılırdı. Dolayısıyla insanlarla arasını sıcak tutmak zorundaydı. Değil mi?