-"Gençler, bugün biraz sonra okulumuzda deprem tatbikat yapılacak." dedi.
*
"İki dakika sonra siren çalacak ve herkes bir dakika sırasının altına çök-kapan taktiğini yapacak. Bir dakika dolduktan sonra ben size komut...
Çok soft ve romantik bir bölüm okuyacağız 😌 Bu bölüm bize iyi gelecek, yaralarımızı saracak ♥️
Oyları verdiysek,
Yorumları da hazırladıysak,
Sizi bölümle baş başa bırakıyorum. Keyifli okumalaar!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
15. Bölüm: Bu Daha İlk
Uykudan uyanmıştım ama gözlerim kapalıydı. Yine her defasında kafamı yastığa koyduğumda beni yalnız bırakmayan geçmişim yine benimleydi. O anları bir daha yaşamak tarif edemeyeceğim kadar dehşet vericiydi. Tüm bunları unutmak ister gibi derin bir nefes verdim. Nefesle beraber gözlerimi de yavaşça araladım.
Odaya karanlık yavaştan çökmeye başlamıştı. Güneş tamamen kaybolmuş, arkasında bıraktığı lacivert ton odada dalgalanıyordu. Etrafa yayılan sessizlik huzurlu bir ortam oluşmasına yol açmıştı. Bu anın tadını çıkarmak istercesine örtündüğüm yorgana daha sıkı sarıldım. Bu sırada gözlerim saate doğru çevrildi. Yaklaşık dört saate yakın uyumuştum. Yani Aren'in gidişinden dört saat geçmişti. Acaba ne yaptı diye düşünmeden edemedim. O sırada ona ulaşabileceğim hiçbir iletişim aracı olmadığını fark ettim. Bana ya da ona bir şey olsa ikimiz de birbirimizden haber alamazdık. Bu ihtimal beni korkutsa da kötü bir şey düşünmemeye çalıştım.
Yattığım yerde yavaşça doğruldum. Üstümdeki yorganı kenara ittim. Ayaklarımı benden bağımsız bir parçaymışçasına ellerimle hareket ettirerek yataktan aşağıya sarkıttım. Bunları yaparken acı beni kıvrandırsa da dişimi sıkıp dayanıyordum. Dayanmak zorundaydım çünkü. Aren'in varlığı her ne kadar iyi gelse de ona çektiğim acıyı son raddeye kadar belli etmemekte kararlıydım. Benim için ne kadar çabaladığını görmek bile yetiyordu bu kararı vermeme.
