-"Gençler, bugün biraz sonra okulumuzda deprem tatbikat yapılacak." dedi.
*
"İki dakika sonra siren çalacak ve herkes bir dakika sırasının altına çök-kapan taktiğini yapacak. Bir dakika dolduktan sonra ben size komut...
çok çok özledim ben burayı 🥹 yeni bölüm atmayı ve en çok da sizin yorumlarınızı okumayııı 🫶🏻
sonunda başlıyoruz Tatbikat 2'ye, bu yol boyunca bana eşlik edeceğiniz için şimdiden çok teşekkür ediyorum ✨
şu an ikinci kitap için tam başlangıçtayız, umarım bu başlangıcın bitişinde de benimle beraber olursunuz 🙏🏻
SİZLERE KEYİFLİ OKUMALAR DİLİYORUM, SESSİZ BİR YERE GEÇMEYİ VE ONLARI TAM OLARAK ANLAMAYI UNUTMAYIN 🥹🫶🏻
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
1. BÖLÜM: Hayatın Bozuk Terazisi
Önümde kaç sigara izmariti birikmiştisaymamıştım. Kaç kere dudaklarımda son bulmuştu bu zehir? Kaç kere nefesime işlemişti ve kaç kere ciğerlerime işkence çektirmişti? Ağzımda hissettiğim iğrenç bir tat ne zamandan beri vardı? Ve ne zaman hava kararmıştı? Gece şehre değil de benim üstüme çökmüştü sanki. Oturduğum yerin neresi olduğunu bile bilmeden saatler geçip gitmişti. Bedenimi hissetmesem de aklımda çalkanıp duran düşünceler yaşadığımı yüzüme vuruyordu. Neler olmuştu? Daha önemlisi nasıl olmuştu? Nasıl bir anda hayatımız tepetaklak olmuştu hâlâ idrak edemiyordum.
Bir film şeridi gibiydi her şey. O soğuk kelepçelerin görüntüsü şimdi yüreğimi tirtirtitretiyordu. Eflal'in gözlerindeki o mahzunluk benim nefesimi kesiyordu hâlâ... Polislerin bir süreden sonra anlamsız sesleri Eflal'in kabulleniş nidalarıyla karışmıştı. Her ne kadar kendimi ortaya atsam da yetmemişti onun kalmasına. Engel olamamıştım kollarımın arasından kayıp gitmesine. Çekip almışlardı bizi birbirimizden.
Bazı insanlar mutluluğu hak etmiyordu sanki. Yaratılıştan beri onlara bu duygu yasaklanmıştı. Anlamını bilseler bile bu duyguyu hiçbir zaman tam anlamıyla yaşayamazlardı. Tıpkı vücutlarında taşıdıkları kalplerine rağmen yaşadığını hissedemeyenler gibi...
