-"Gençler, bugün biraz sonra okulumuzda deprem tatbikat yapılacak." dedi.
*
"İki dakika sonra siren çalacak ve herkes bir dakika sırasının altına çök-kapan taktiğini yapacak. Bir dakika dolduktan sonra ben size komut...
Yeni bölümle tekrardan ben geldim <3 Malum okullar açıldı ve hepimiz bir maratona girdik. Okul telaşıyla çok bölüm yazamadım ama dedim ki 12. bölümü tamamlayıp atayım. Hem bize de küçük bir mola olur bu günlerde.
Bölüm sonunda açıklamayı okumayı unutmayın. ÖNEMLİ BİR KONUDAN BAHSEDECEĞİM.
Şimdilik sizi bölümle baş başa bırakıyor ve kaçıyorum <3
Keyifli okumalar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
12. Bölüm: Ayna
-"Buyrun, afiyet olsun." Tepsideki iki çayı masaya indirirken olabildiğince tebessüm ediyordum. Bugün kafe bir hayli kalabalıktı. O yüzden başımı kaşıyacak vaktim yoktu. Çayları verip hemen kasaya gittim ve yeni siparişleri alıp götürdüm. Çıkmama bir saat kalmıştı, gün boyu ayakta durmuştum. Bu nedenle ayak tabanlarımsızlıyordu. Ama işin yoğunluğundan bunu çok sonra fark etmiştim.
Kalan bir saati de son derece yoğun bir tempoyla geçirdikten sonra ücretimi alıp kafeden çıktım. Bugün çok daha hızlı olmam gerekiyordu çünkü önce hastane masrafları için kayıt yaptırmam daha sonra da kitapçıya gitmem lazımdı. Neyse ki aralarındaki mesafe çok fazla değildi o yüzden ulaşımda çok sıkıntı olmayacaktı.
Otobüse bindim ve en arka koltuklardan birine yerleştim. Cam kenarına kafamı yaslayarak yolu seyretmeye başladım. Şu anda bedenim yorgundu. Bu nedenle düşünceler suskunlaşmıştı. İyi bir şeydi aslında, düşünmek bana iyi gelmiyordu.
Yirmi dakikalık yolu gözlerim kapana kapana bitirmiştim. Neyse ki durağı geçmeden inmiştim ve hastaneye varmıştım. Döner kapıdan içeriye girdim ve danışmaya doğru adımlarımı yönlendirdim. Bilgisayar başındaki hemşirenin dikkati bana çekilince söze girdim.
-"Benim yakınım burada kalıyor da, hastane masrafları için gelmiştim."
-"Tabii, kimliğinizi alabilir miyim?" Cebimden kimliğimi çıkarıp verirken hemşire başka bir soruyu yöneltti. "Hastanın adı ve soyadı nedir?"
-"Eflal Çakır." diye yanıtladım. Kafasını onaylar şekilde sallarken bilgisayarda işlem yapmasını bekliyordum. Aklıma iki gün öncesinde yaşananlar geldi.
''Tamam, ben karşılarım ama bunu şu an yapamam. Söz veriyorum yarın halledeceğim.'' Görevli olumsuz anlamda başını salladı. ''Üzgünüm ama ödeme yapılmazsa oda numarasını size söyleyemem. Eğer birkaç gün daha uzarsa bu süre ne yazık ki hastayı tedavi edemeyiz.''
Beynimdenvurulmuşa döndüm. Paran yoksa sevdiğin insanı bile görememek... Üstüne onu hastaneden atmaları insanlık dışıydı. Bir insanın parasının olmaması onun sağlık sorunların karşılanmayacağı anlamına gelmemeliydi.
