YALANCI

00.35| biriktirdim derdimi

Olur olmadık anlarda açıyorum kalemimin ucunu, kalemtraşımı hep ceplerimde taşırım. Kalemim kafamın içindedir, karası gözlerimden akar. Zihnimde biriken kelime yığınlarından bir dağ oluştu şimdi. Ben altında kalıyorum. Harflerle doluyum, olur olmadık sayılarla. Şarkılarla, altından kalkılamayacak cümleler ve ağır kelimelerle doluyum. Aynı anda o kadar çok şey düşünüyorum ve o kadar az görüyorlar ki bunu... Bundan bana umursamaz deyişleri. Umursadığımı hiç görmemeliler, bu yüzden hep hakkımı yediler. Hepsinden çok düşündüm, hepsinden çok sevdim, en çok ben ezildim ve en çok ben sustum. En çok ben gururluydum, en çok kendimi affettim, en çok kendime kızdım ve en çok onlara kırıldım. Gururumu, bir zırh gibi, karşılarına geçtiğim vakit üstüme kuşandılarıma. 

En büyük kazığı o masum görünen kız attı. En çok hayal kırıklığına bugünkü dostluklarımın temelini atan o mimar uğrattı. Beni en çok yarı yolda o esmer kalpli adam bıraktı. Canımı en çok yara yaktı. En çabuk söz sanatçısını unuttum, bir tek kalbini kırdığım vazgeçemedi benden. En çok dostlarım beni ağlattı, en çok anneme ağladım. Sen demiştin ya, annenden başka kimse için ağlama, değmez diye. 6 senedir annem için ağlıyorum. En çok onu özlüyorum. En çok İstanbul'a kızıyorum. En çok kulaklıklarımı takıyorum kafama. O G1 komutunu en çok göz pınarlarımdan sakınıyorum. 

En yavaş bu evin merdivenlerini tırmanıyorum. Ayaklarım en çok bu evin yolunu adımlarken geri geri gidiyor. En çok kavgadan korkuyorum. En çok aileme güvenmiyorum. İnsanlara zorla katlanıyorum. Evden kaçıp beni sevmeyen insanların avlusunda soluklanıyorum. Evden kaçıp insanlara sığınıyor, acımı siyah poşete koyup yüz ifademi kontrol altına alıyorum. Çünkü onlar sana acımazlar, yaranın üstüne basarlar. Bu insan suretli şeytanlarla dolu dünyada, güzel kız, inan ki seni harcarlar.