Soulmates

01|| Achtervolging

Salim

Ik zie de zwaailichten achter mij.
Ik hoor de sirene, een oorverdovend lawaai.
Achter mij loopt mijn beste vriend Youssef. Wollah deze gast is enigste wie ik vertrouw. Ik concentreer me op het lopen, dat gaat gemakkelijker in mijn trainingspak. Ik neem een scherpe bocht naar links, putain mijn tasje valt op de grond. Me3liesh zekers, ik koop wel een nieuwe.

Ik hoor een scooter naderen.
Hé, zie ik dat goed? Is dat niet Souffian? Ik zie een silouet van een jongen met zwarte haar en een gucci pet op. Nu weet ik het zeker. Dat is Souff, me vriend van de basisschool. Ik roep hem: "Souff, broer kom snel, popo zit achter ons!" Ik trek Youssef naar me toe zodat hij op de scooter kan gaan zitten.
Ik spring snel achterop.

"Wajaw, altijd de iba3esh achter jullie" zegt Souffian lachend.
Ik antwoord: "Tfooo vieze klootzak, alsof jij een engel bent" Youssef moet hier de straat in. "Brotha's, ik zie jullie later safi" zegt Youssef.
We geven hem boks en we rijden verder.

Souffian stopt bij het park.
We nemen plaats op 1 van de bankjes. "Jonko?"
"Ik heb er wel 1 nodig ja" Souffian geeft me een joint. Pfff, wat een hectische dag vandaag.
"Broer, lang geleden" "Ja man, alles tranquill?" "Hamdullilah" "Salim, wat is er eigenlijk gebeurd? vraagt Souffian. "Bro niks om je zorgen om te maken" antwoord ik al lachend.
"Mohim, Salim je bent echt niet barkie."
"Zegt de man die met een gestolen scooter rond rijdt."

Terwijl ik een goeie trek van mijn joint neem, dwalen mijn gedachten af naar vandaag.
Waarom pleegde ik eigenlijk een overval?
Is dat echt niks om je zorgen over te maken?
Ik staar naar de maan. Ik vind de nacht altijd zo rustgevend.

Plots licht me scherm op, 'Yemma' belt me. Ik neem op. Ik luistert naar de bezorgde woorden van mijn moeder. "Salim, waar ben je? is er iets gebeurd?"
Ineens krijg ik een flashback, van al die keren dat ik met bloedrode ogen thuis kwam, kapotte knokkels, en de stank van sigaretten en wiet overwelmt me. "La yemma, alles is oké. Ik kom zo naar huis"
Ik beïndig het gesprek. Yemma toch, ze verdient een betere zoon als ik.

"Hé souff, ik ga naar huis" "Safi, ik zie je later wel" Ik geef hem een broederlijke omhelzing en ik vertrek.
Ik wandel over donkere straten, met me gedachten verzonken.

Ik kom aan in ons appartementsblok.
Ik trek mijn schoenen uit en omhels mijn moeder. "Hamdullilah, je bent veilig thuisgekomen mijn zoon" "Mama, ik probeer te veranderen."
Sinds mijn vader ons 3 jaar geleden verlaten heeft, ben ik de weg kwijt.

Ik ga naar mijn kamer, er hangen posters van tupac en 50cent aan de muren.
"Hé broertje, ik ben er." Half wakker geeft mijn kleinere broer Reda, mij een knuffel.
Hij ligt boven in het stapelbed.
Ik doe een djelleba aan. Reda is terug in slaapgevallen. Putain, word hij maar niet gelijk als mij.

Ik ga in mijn bed liggen.
De laatste tijd begrijp ik mezelf niet, ik doe dingen die ik anders niet zou doen.
Chickies, naar buiten gaan, feesten.. niks helpt.
Ik blijf met die leegte die me vanbinnen kraakt. Zoals altijd staar ik naar het plafond.
Welk nut heeft mijn leven?

Ewaja, ik moet sterk zijn voor yemma en Reda.
Mijn scherm licht op, 'volgverzoek van Naïma'.
Ik klik op haar account. Damn, ze is wel lekker.
Nee stop. Ik druk op 'verwijder'.
Geen tijd voor zulke zaken.

De volgende dag

ik word wakker, het is 10 uur. Terwijl de geur van versgemaakte msemen het huis vult, stap ik naar de eettafel. Oof, daar had ik nu eens zin in.
Nog geen kwartier later, hebben ik en Reda onze buik gevult. Youssef belt me. "Kom pleintje" "Safi, ik ben daar binnen 10min"