Soulmates

10|| Scars

Salim

Ik zie mijn kleine broertje gewikkeld in doeken de grond in worden gestopt. Mama huilt. Met een schep bedek ik het lichaam van mijn levenloze broertje met aarde.

De andere mannen helpen me. Het is stik heet. Ik moet zweten in mijn witte djelleba. Ik toon geen emotie. Geen blik, niks. Ik heb een pokerface.

Nu besef ik dat mijn kleine broertje onder de grond is. Het is precies alsof ik een zware klap krijg in mijn gezicht. De laatste dagen besefte ik het nog niet dat hij weg was. Nu zie ik het met mijn eigen ogen.

Mijn hart is gebroken, en niemand kan het nog helen. Als de man die ik ben troost ik men moeder. We blijven als enige over bij de begraafplaats. Ik leg bloemen op zijn graf. Mama word meegetrokken door de dames, ze eet daar vanavond.

Ik ga terug naar het huis. Ik douche me en ga op mijn bed liggen. De tranen beginnen te vloeien. Ik had daar moeten liggen in plaats van hij. Waarom Reda? Ik krijg hoofdpijn van het huilen. Ik zit met deze verdriet, die niet weggaat.

Ik herspeel het moment toen Reda ik hou van je zei. Of toen hij bang was dat ik ging trouwen. Meskien. De tranen blijven maar komen. Wollah ik haat mezelf. Ik neem men scheermesje en snij kleine sneetjes in mijn arm.

Dit verdien ik zwaar. Shit, te diep. Het bloeden stopt niet. Ik word onwel. Ik probeer me naar de badkamer te begeven maar ik val op de vloer. 5 minuten later word ik terug wakker. Ik spoel mijn arm en wikkel er verband rond.

Ik ga naar het balkon en rook een sigaret. Ik ruik de verfrissende zee geur van Al Hoceima. Ik inhaleer diep en maak een rookwolk. Ik zie en hoor verderop een trouwfeest. Ik heb al een meisje waarmee ik wil trouwen.

Als ze me zo ziet, gaat ze bang zijn van me. Ze was echt van streek toen ik weer eens een woede aanval kreeg. Zoals ik zei ik ben zwaar hard het type niet om met iemand te zijn.

Soraya belt me via face time. Ik neem op. "Hoe gaat het?" vraagt ze. Ik heb verse sneewondes in mijn arm, ik heb wallen onder me ogen en ik rook een sigaret. Ik denk niet dat het goed gaat met me. "Goed." zeg ik vermoeiend. Perongeluk komen me verse sneewondes in beeld. "Salim?.." zegt ze verbaasd.

Ik voel dat er tranen beginnen komen. Komaan, ik moet sterk blijven voor me meisje. "Sorry" stamel ik. "Wollah ik vind het zo erg voor je." Ze begint te wenen. Meskiena. "Zine, aub ween niet" zeg ik.

"Ik kom naar je toe I don't care, Abdel brengt me wel." "Soraya je blijft waar je bent" zeg ik tegen haar. "Nee, ik kom naar je toe." "wijf ik zeg neen." zeg ik fel. Ze houdt haar mond. Putain, ik ben te hard geweest. "Oke" antwoord ze en ze legt af.

Waarom moet ik alles weer verkloten. Ik wil hier weg en voort gaan met me leven.

Ik doe een trui met lange mouwen aan. Ik heb nu geen tijd voor liefde. Ik probeer te slapen maar het lukt niet. Ik ga naar buiten.

Aan de ingang zie ik een jongen roken. "Gerro?" vraagt hij. Zo te zien is hij ook nederlands. Ik neem de sigaret aan. "Wat is je naam" vraag ik. "Mohamed, jij?" "Salim." antwoord ik.

"Wat doe je hier?" vraagt Mohamed. "Ik heb me kleine broertje begraven, jij?" "Me ouders hebben me terug naar Marokko gestuurd, ik was niet bepaald de braafste" lacht hij. Hij probeert zijn harde situatie te vergemakkelen met humor.

"En hoe is het leven hier in Afrika?" vraag ik hem. "Hard." antwoord hij kort. Ik zie dat hij littekens heeft op zijn armen. "Jongens zoals wij moeten hard knokken in Europa." zeg ik.

Hij knikt instemmend. "Ik ga je een plaats tonen, kom" zegt Mohamed. Hij neemt me mee naar een verlaten vliegtuig hangar. Het is een vliegtuig kerkhof.