Soulmates

22|| Uno

Salim

Ik blijf hem maar vuisslagen geven. Ik word aggresiever en agressiever. Al mjin woede sla ik uit op Ashafars lichaam. Ik begin hard te roepen.
"KANKER ZEBI JE HEBT MIJN LEVEN VERPEST"
Tranen vloeien uit mijn ogen. Ik sla harder en harder tot mijn handen helemaal rood
beginnen te worden van Ashafars bloed.

Ik word bezweet wakker. Het is 14u maar het voelt alsof ik er juist in lig. Alles doet pijn. Mijn knokkels staan helemaal opgezwollen en geschaaft. Door al die adrelanine van gisteren had ik het zelf niet eens gemerkt.

Ik klim van het stapelbed en ga naar de badkamer. Mohamed ligt nog te slapen. Ik spoel mijn gezicht onder de kraan. Ik verzorg mijn knokkels. Ik poets mijn tanden. En ga terug naar de slaapkamer.

Ik heb gewoon een losse basketball short aan. Ik heb het veel te warm. Ik check mijn gsm. Ik krijg een berichtje van yemma dat ze is vertrokken naar haar werk. Verder check ik tiktok. De videos van het appartemenscomplex gaan viraal. Politie durft de wijk niet naar binnen. La Belgique wat een grap.

We zijn al een halfuur verder en Mohamed is nog steeds niet wakker. Vreemd want meestal is hij voor me wakker. Ik ga toch maar even checken.

"Mohamed" geen antwoord. Ik doe de gordijnen open. Dan zie ik Mohamed liggen. Helemaal bezweet van top tot teen. Wat is die rode kleur?

Ik haast me direct naar hem. Ik trek het laken van zich heen. "Ya rabii zeg me dat het niet waar is" smeek ik. Mohamed zijn been staat zo dik en bloed erg hard. Meteen wind ik een dik verband rond het been om de bloedingen te stelpen. Ik probeer kalm te blijven.

Ik ga een washandje halen en leg het op zijn hoofd. Dat zou de koorts een beetje naar beneden moeten halen.

Ik ben boos op mezelf dat ik heb toegelaten om hem gewoon uit het ziekenhuis te laten. De enigste persoon die ik nu kan bellen is Youssef.

"Yous zit met een probleem, kom osso" zeg ik. "Safii ik vertrek"

Ik leg Mohamed op de zetel naast ons bed en ververs zijn bedlakens. Ik gooi ze meteen in de prullenbak want ze zijn echt niet meer te redden. De rode kleur zou er sowieso niet meer uitgaan.

Dan breek ik. Tranen vloeien langs me wangen terwijl ik over het lichaam van mijn beste vriend zit. "Allemaal mijn schuld" zeg ik. Ik zit met mijn handen in het haar. "Ya allah zorg dat ze zijn been niet moeten amputeren ofzoo" smeek ik.

Dan hoor ik de bel. Ik stap naar de deur en doe open. Ik zie Youssef in het deurgat staan. Hij is verbaasd over welke toestand ik verkeer. Rode ogen van het huilen, snijwonde in me lip, gebroken knokkels en grote wallen. Ik geef hem een omhelzing.

"Salim broer, wat is er allemaal gebeurd" vraagt hij. Hij omhelst me terug. Ik leg hem alles uit wat er is gebeurd. "Wollah sorry Youssef wou je echt niet in dit betrekken" zeg ik. "Salim je bent me beste vriend ik ga jouw nooit laten stikken safi"
"Youss mon frèree" glimlach ik.

Youssef ziet Mohamed liggen op de zetel. "Yarbi selema" mompelt hij. "Hij zag er echt veel beter uit gisteren" zeg ik. "Die verband is niet goed aangelegd, ik heb ook een spuitje nodig met een naald" Youssef gaat naar Mohamed en legt het verband goed.
Ik ga naar de medicijnen kast. Ik heb wel ergens een spuitje van toen oma suikerziekte had, met dat zou het wel moeten lukken.

Ik ga terug naar de kamer en zie een nieuw verband rond Mohameds been. "Geef mij die spuitje" zegt Youssef. "Maak het niet erger safe" zeg ik aarzelend. "Ik kijk zo ijen dokter serie" lacht hij.

Ik geef hem het spuitje met de naald. Ik zie dat hij even wrijft over de opgezwollen been van Mohamed. De huid kan precies elk moment knappen, zo strak staat die. Dan zonder aarzelen doet Youssef de naald in het been. Dan zuigt hij met het spuitje de vloeistof uit het been.