Soulmates

07|| Reda

Salim

Eindelijk een vrije dag. Zoals altijd chillen ik en Youssef op het buurtpleintje. De sfeer is top.

"Ali ka ga eens snoep halen voor ons in buurtwinkel" zeggen we tegen een 7 jarige die op de schommel speelt.

Toen ik die leeftijd was moest ik alles halen voor de oudere jongens van de buurt. We waren loopjongens voor hun. Nu ben ik degene die de instructies geeft.

Ali is terug. Ik en Youssef delen het snoep. "Broerr Souffian is weer vrij." zegt Youssef blij. "Zeg wollah??" zeg ik verbaasd. "Wollah, gaan we langs hem?" vraagt Youssef. "Yallah."

We stappen op de scooter die we even hebben 'geleend' van een jongen op het pleintje. We komen het wel terug brengen. Ik geef plankgas op het pedaal.

"A WILI WIL JE DAT WE DOOD GAAN?!" roept Youssef. Ik lach me stuk. Hij neemt me goed vast.
Ik rij als een gek over de straten met het kleine scootertje.

We komen aan, aan de ingang van het appartemenscomplex. 3 gebouwen. Jongens in lacoste pak staan ons al op te wachten. Algerijnen.

"Wat doen jullie hier?" vraagt de ene met een gucci tas. "We kome onze maat Souffian bezoeken." zeg ik.

We krijgen toegang. Ik parkeer het scootertje aan de kant van de weg. We stappen verder naar de binnenplaats. Het stinkt er naar pis en alles is besmeurd met graffiti.

"Zitten we hier in athena a oulleh?" vraag ik tegen Youssef. "Wollah broer straks is er hier ook een oorlog." antwoord hij.

We komen aan bij het appartement van Souffian. Hij woont op zichzelf. Zijn beide ouders zijn gestorven. Zijn voogd is een verre nonkel maar waar hij is weten we niet.

Youssef belt aan. Souffian doet de deur open. "A3laslamtkoem Souff" zeg ik. En geef hem een broederlijke omhelzing. Youssef doet hetzelfde. Damn, hij zit er ouder uit. De living is een bende.
De tijd heeft hier kennelijk stil gestaan toen hij weg was.

"Hoe was het in de bak?" Souffian gaat zitten op de bank. Zijn ogen zijn bloedrood. "mhm" antwoord hij. Souffian buigt zich voorover en snuift een witte substansie.

"Broer wat doe je?" zegt Youssef fel. "Fuck off" zegt Souffian. Dan verwisselt zijn emotie en begint hij te wenen. "Wollah het was een hel in de gevangenis, ik ben kapot geslagen." zegt Souffian.

Putain, zware shit hierzo. "We zijn hier om te helpen, en kappen met die handel verstaan?" zegt ik kalm. "Kom hier broer." en hij geeft ons allebei een omhelzing. We nemen afscheid van hem.

We lopen naar de binnenplaats. "What the kanker is er daarbinnen gebeurd" zeg ik. "Wollah hij is junkie geworde meskien" antwoord Youssef.

Dit is een reden dat ik me altijd zal gedragen. "Genoeg over deze zware shit, gaan we iets te eten halen? vraag ik. "Yallah" Nu is het mijn beurt om achterop te zitten. Youssef laat zich helemaal gaan.

"EY STOP MET ZO TE RIJDEN" roep ik. "HAHAHAHHAHAHAHAH" lacht Youssef hard. Nja karma zekers?

We komen aan bij een hamburger zaak. Hier maken ze vingeraflikkende hamburgers. Ze komen letterlijk uit de hemel.

We bestellen snel ons eten en nemen een plaatsje. We zien dat meisjes ons aan het aanstaren zijn. Fuck off denk ik in me eigen. Marktjes.