"Herkes fazlasıyla sevmiş, ben eksikleriyle de sevdim oysa." Özdemir Asaf
.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Belki buda gerçek olur diğerleri gibi, sahi olsa ne güzel olur ✨💖 .
Zeynep pov's Uzun süredir okumakta olduğum kitaptan yüzümü kaldırdım ve yanımdaki Çağrı'ya baktım çoktan kaçıncı uykusunu uyuyordu.
Dersimiz projeydi ve fazlasıyla sıkıcıydı, hocanın hiçbirşey bilmeyip/anlatmayıp üstüne kitaptan okuyup bize anlatıyor gibi yapması bizi kendinden ve dersinden soğutmaya yetiyordu aslında.
Bütün sakinliğim ile ağrıyan gözlerimi birkaç kez kırpıştırdım ve kitabımı arkamdaki çantama geri koydum, zilin de çalması ile öğle teneffüsü başlamıştı. Bizim grup çoktan inmişti bende eşyalarımı ve Çağrı'nın eşyalarını herhangi bir çalınmaya karşı topladım ve onu uyandırdım;
-Çağrı, Çağrıı kalk hadi! "beş dakika daha uyuyucam annee." diyerek karşılık verdi uykulu bir sesle. -evde değiliz şapşal, kalk hadi bizde kantine inelim. "ya okuldayız biz dimi! off." sesinde enfes bir uyuşuklukla kafasını kaldırdı ve yarı açık gözüyle etrafa bakınıp bu cevabı vermişti.
-neyini beğenmedin? hem beni görüyorsun iyi değil mi? "seni görücem görücem de burada değil aşkım, meselaa evde falan-" -Çağrıı, döverim bak kalk hadi. "tamam tamam kalkıyorum."
Elinden de tutup kalkmasına yardımcı oldum ve uyuşuk adımlarla aşağıya inmeye başladık. Tam karşımızdan elinde defter ve kitaplarla rehber hocamız Eda hoca geliyordu; "Zeyno'cum seni gördüğüm iyi oldu, sana zahmet şu kitapları benim odama bırakabilecek misin?, ben nöbetçiyim de." -Tabii ki hocam.
Klasik hocaların isteklerinden di ve teneffüste geziyorsanız muhtemel başınıza gelmiştir. Yanımdaki Çağrı kabul etmemem icin arkadan elime işaret atarken ben inadına kabul etmiştim, iki saattir uyanmasını bekleyen bendim sonuçta biraz da o beni bekleyebilirdi; -Hemen geliyorum aşkım sen burada bekle. "off Zeyneeep."
Biraz da cilveli bir yüz hareketiyle yanından ayrıldım ve henüz yeni indiğimiz merdiven'e doğru geri adımladım. Merdivenleri bitirip katımızda en son odanın onun odası olduğu için oraya doğru yürüdüm.
Yol boyu insanların bakışlarının bende olması garip bir duygu anımsatmıştı. Ne oluyordu? Tüm sınıfların önünde toplanmış kızlar bana bakıp gülüyor, kendi aralarında fısıldaşıyor ve sanki benimle dalga geçiyorlardı.
Üst başıma baktım acaba bende mi bir sorun var diye ama hem olsaydı Çağrı çoktan haber verirdi hem de şuan baktığıma göre öyle birşey yoktu. Bakışları üzerimde taşıyarak koridorun sonuna geldiğimde 'Rehberlik' yazan oda'ya hiç kapı çalmadan giriş yaptım.
