"sen aşkımızdan şüphe ederken, ben inandım küçük bir mutlu anâ" .
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
.
yazar'dan
Koşar adım dedikleri bu olsa gerekti, saçlarını istemsizce yanlara açarak savura savura ama olabildiğince hızlı yürüyordu Zeynep insan dolu koridorda. Tuvalete kaçmak için iyi bir zamanı kollayamamıştı belli ki, hatta ağlama krizinin gelmesi için de iyi bir zaman değildi.
Gözlerinden akan istemsiz yaşlar önünü görmesine engel oluyordu, ve işte birine çarpmıştı..
"yavaş olsana!" dedi hiç çarpmamış gibi yoluna devam ederken ardında bıraktığı kişi.
Ona takılmadan kızlar tuvaletini buldu ve içer girdi, girdiği gibi çarptığı kapı içeride süslenmekle meşgul birkaç kızı da korkutup kaçmasına sebep olmuştu. Sonunda yalnızdı, ellerini lavabo'nun kenarlarına dayadı ve ağlamasını durdurmaya çalıştı.
Hıçkırıklarını serbest bırakmıştı, sakince kafasını yukarı kaldırdı ve birkaç defa gözlerini kırpıştırdı bunun amacı gözlerinin ıslaklık yüzünden bulanık oluşunu engellemekti. Net görmeye başladığında ise aynaya baktı, günlerdir ağlamaktan morarmış göz altlarını kapatma gereği duymamıştı, aynı zamanda az önce gelen ağlama krizi yüzünü aniden kızartmıştı.
Tekrar ağlamamak adına suyu açtı ve elleri ile buz gibi suyu yüzüne çarptı birkaç defa, ama etkisi olmamış gibiydi ne hıçkırıkları duruyordu ne ağlaması.. sonunda ona iyi gelebilecek şeylerden biri aklına geldi ve hemen arkasında ki tuvalet kabinine girdi.
Cebi olmadığı için eteği ile formasının birleşim yerine sıkıştırdığı kulaklığını çıkardı, okul içinde çoğu zaman burada taşırdı kulaklığını. Yine gömleğinin önünde küçük cebine kattığı telefonunu çıkardı ve kulaklığını takıp playlist'ine girdi. Uzun bir süre bu playlist'i dinleyememişti bu yüzden kendini suçlu hissetti oysa Çağrı her üzgün olduğu an bu şarkıları dinleyip rahatlamasını söylemişti ona.
Günlerdir gerçekten de üzgündü, babasının ölümünden ve cenazesinden sonra ayrı bir kişiliğe bürünmüştü resmen. Ama bir kez olsun playlist'i açmamıştı yine de aklına playlist'in asıl sahibinin hep yanında olduğu geldi.
Çağrı bir an olsun onu yalnız bırakmamış ve her zaman kendisini iyi hissettirmişti. Ama şimdi haftalar sonra okula gelmeye zar zor ikna olmuşken bir baba kız görmüştü rast gele. Müdür yardımcısının odasının önünde yeni kayıt yaptırıyor olmalılardı, sorun bu değildi babasının kızına gösterdiği o ilgi zaten depresif olan Zeynep'e iyice mâziyi hatırlatmıştı.
