Herkesin sırasıyla eski sevgilisiyle baş başa kaldığı bir WhatsApp grubu düşünün.
Önce çekişmeler, sonra itiraflar, kuralları bozan hamleler. Ardından döngüyü bekleyen, birbirini çok özlediğini fark eden yarım kalmış sevgiler.
Bu hikâye bir aşkı ya...
En istenmeyen ama içten içe de merak edilen karakterle geldim.
Yorumlar seviyeli olursa sevinirim, zaten hatalarını farkında olan ve kendisiyle savaşan biri 🙊
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🎼 Kalben, Yara
YAREN
Hatalıysanız ama bunları düzeltmek için bir şeyler yapmıyorsanız, o kadar da iyi biri değilsiniz demektir.
Her zaman böyle olduğunu söyleyemem. Sorunsuz bir çocukluk geçirmiş, ailem tarafından şımartılarak büyümüştüm. İnsanlara zarar vermek için değil, ilgiye alıştırılmak için. Bu yüzden hayatıma giren her kişinin bana karşılıksız sevgiyle yaklaşmasını beklemiştim.
Sevildiğimi gördüğümde de gitmeye programlanmış bir asker gibiydim.
Bazen çok doğru kişilerden gitmek gibi bir yanlışa bulaştım ama bunu o an fark etmedim. Söz konusu benken, vazgeçilmenin kolay olmadığını zanettim. İşin aslı, ben sevmeyi hiç öğrenemedim. Aşkın en saf haliyle karşılaştığımdaysa, ne yapacağımı bilemedim.
Giriş kata inerken merdivende Okan'ı gördüğümde sırtımı duvaraya yaslayarak, açık bir kapının arkasına yaslandım. İşte, sevginin gerçek haliyle karşılaştığımda yapabildiğim tek şey buydu. Kaçmak. Beni bulmasını deli gibi isterken saklanmak.
Her zaman olduğu gibi beni bu kez de fark ettiğini biliyordum. Nefesimi tutarak sırtını izledim. Kısa bir an dursa da, beni rahatsız etmemek için yürümeye devam etti.
İkinci sığınma yerim olan kızlar tuvaletine neredeyse koşarak girdim. Ayakkabılarımın çıkardığı yankılara bakan yüzlerdeki ifade, hoşnutsuzluk doluydu. Sorun değil, insanların benden hoşlanmadığını biliyordum.
"Hey, bize biraz yer açın."
Kalabalığı yararak bana gelenenin Damla olduğunu fark ettiğimde içimde tuttuğum nefesi verdim. Bu haldeyken, nasıl biri olduğumu bilen biriyle karşılaşmak her anlamda iyiydi.
"Hava almak istiyorsan yanlış yeri seçtin," dediğinde gülümseyerek koluma girdi.
"Hava almaya ihtiyacım olduğunu nasıl anladın?"
"Hararetle koşuşturduğunda yanakların kızarıyor Yaren, seni tanıyorum."
Koridorun sonundaki pencerenin önünde durduğumuzda birbirimizin gözlerinin içine baktık. Belli bir zamandır arkadaşlarım da dahil herkesten, her şeyden uzaklaştığım için ne söyleyeceğimi bilemememin kararsızlığı içindeydim. Ellerini iki yana açtığını fark ettiğimde, hep bu anı bekliyormuş gibi ona sarıldım.
"Seni dün okulda göremedim."
Benden ayrıldığında gözlerini kaçırarak başını salladı. "Aslında okula gelmek için hazırlanmıştım ama vazgeçtim."
