ABDUCTED, AGAIN

Kabanata 26

We're supposed to be excited for today. Dahil simula nang muli kaming nabuo, ngayon pa lamang kami makakalabas ulit, ngayon pa lamang sana namin magagawa ang pinaka gusto naming gawin noon—ang magsaya.

Pero alam kong hindi roon papunta ang araw na ito. Siguro, pwede kaming magkunwaring nagsasaya, siguro pwedeng kalimutan muna namin ang problema, siguro pwedeng kami muna, but in the end of the day, that the same problem is still what's waiting for us. That is still our reality.

Akala ko noon na sa araw na magkakasama kaming lahat ulit, magiging maayos na lahat. Magagawa na naming tumawa nang walang iniisip na problema, makakapagsaya na kami nang hindi natatakot sa unos na maaaring maging kapalit nito.

But unlike what I have expected, unlike what I have always dreamed of, we still can't get to have the happiness that we've always wanted. Hanggang ngayon, tila pinagbabawalan pa rin kami ng tadhanang maging masaya. Hanggang ngayon, tila napakahirap pa rin abutin ng kalayaang inaasam-asam namin.

Halos hindi ako makatulog kagabi sa kakaisip ng mga pwedeng mangyari sa araw na ito. Sa amin at sa pamilya ko. If only I could shut down my mind when it's thinking about bad things, I would. But I can't, as if they are already etched in my mind.

"Athena."

The voice which used to send terror down my spine but has now become my solace, spoke in a low voice behind me. Mula sa pagkakatitig sa labas ay nilihis ko ang tingin sa kaniya.

He went inside of my room in his casual getup, with a plain shirt and denim pants. Hindi ko man lang narinig ang pagbukas niya ng pinto dahil sa lalim ng iniisip. Ni hindi ko man lang narinig ang tunog ng pagdating ng mga sasakyan nila. Kakabalik niya lang mula sa paghatid kina Mama sa safe house niya.

I tried to pull a smile but through the unchanging dark look on his face, I figured that he didn't buy that. I just watched him walk towards me. At kasabay ng paglapit niya ay siyang paghapit niya sa aking bewang, yumuko upang maabot ang aking mga labi ng halik.

"You're overthinking again."

His lips felt hot on my cold lips. Kanina pa ako nakatanaw sa labas mula sa nakabukas na pinto ng veranda sa aking kwarto, kanina pa tinitiis ang ginaw rito. Even if I have been trembling from the cold, I couldn't bring myself to close the doors. Bigla na lang ay ayaw ko na ng pakiramdam ng mapag-isa sa tahimik at madilim na kwartong ito. I suddenly became afraid to be in a close room alone. Dahil mas iingay lang ang gumugulo sa aking isipan.

"Hindi ako mapakali," pag-amin ko.

Hinila niya ako upang yakapin. Dinama ko naman ang init ng katawan niya sa ibabaw ng manipis na tela ng kaniyang damit. I felt him shutting the sliding door behind me. Nawala na ang malamig na ihip ng hangin. It became all quiet again.

"Like I said last night, we will just have fun like the usual. Please, I don't want you thinking about anything else. Leave all the worries to me. I'll carry all of them."

Just like from the past? He will carry all of them again, suffer alone and in silence while all I do is just wait to be protected. I always feel like we're in this constant battle of who to take the burdens, who to catch the bullets, who to always take all the risks. And when we're in the middle of this endless fight, it is always him who wins. Gusto niya siya palagi ang gagawa ng lahat ng iyon.

Kahit na ilang beses kong ulit-ulitin sa kaniya, kahit na ilang beses ko pang subukang agawin iyon sa kaniya, palagi talaga siya nakakahanap ng paraan para gawin ang lahat ng iyon para sakin.

I don't think it's a responsibility that we always have to argue about. Ang gusto ko lang naman ay iyong huwag niya sarilihin palagi ang lahat, magtira siya para sakin, sa amin. But the beast that I knew from the past turned out to be a lone wolf. A lone wolf whom I adore and love so much but hate this side of him.