ABDUCTED, AGAIN

Kabanata 20

Nasa pagitan pa rin ako ng pakikipagtalo sa isipan kung ano nga ba talaga ang paniniwalaan ko sa nakita kanina nang biglang umalingawngaw ang sunod-sunod na tunog ng mga sasakyang sigurado ako ay sa tapat ng aming bahay huminto.

Kapwa kaming napalingon ni Ryzel sa pinto ng aking kwarto na tila ba parehong alam na at iisa lang ang iniisip. She never let go of my hand ever since we arrived here. I have already told her everything that has happened in San Joaquin, kaya alam at naiintindihan niya kung bakit ganito na lamang ang naging epekto sa akin ng nakita ko kanina, totoo man iyon o hindi.

I mean... Vince is already dead. There's no way that's real. Siguro namamalikmata lamang ako o siguro dala ng mga pangamba ko nitong nakaraang mga araw kaya kung ano-ano na ang nakikita ko.

Muli kaming napalingon nang bumukass na ang pinto. Tila kahit anong oras ay makakalas na ito sa kapitan dahil sa lakas ng pagkakabagsak ni Hendrix dito. His eyes immediately found mine. Puno ng pag-aalala ang mukha niya at bahagyang hinahabol pa ang hininga.

Ang mga kalalakihang nasa likuran niya ay hindi rin naiiba. All of them are here, and all of them looked at me as if the world's ending. Bahagya nang gumagaan ang aking pakiramdam. Knowing that they're all here, that they're all safe, it was already enough for me to recover and finally feel better again.

Sinugod ako ng mahigpit na yakap ni Hendrix. Napabitaw ako sa kamay ni Ryzel dahil doon. Sa pagkakataong 'yon din ay natanaw kong hindi na sa akin nakatuon ang mga mata ni Karl at ganoon din si Ryzel. Nagkatitigan sila na animo'y kapwang hindi makapaniwalang nakikita nila ang isa't isa. Palihim akong napangiti sa isipan dahil doon.

Nang kumalas si Hendrix sa pagkakayakap ay sinuri ako nito mula sa aking mukha papunta sa aking mga braso na tila naghahanap ng mga galos. Hinawakan ko ang kamay niya upang pahintuin siya sa ginagawa at pagkatapos ay isa-isa ko silang tiningnan at ginawaran ng ngiti.

"I'm sorry for worrying you. But I'm fine. We're not hurt. It was my fault though, I panicked kaya nagulat si manong at nawalan ng kontrol sa manibela－"

"Tell them the reason why you suddenly panicked, Athena," Ryzel cut me off, still worrying.

Tumagal ang tingin ko sa kaniya. Hindi ko na sana balak pang sabihin iyon dahil namalikmata lang naman ako kanina. He is already dead. It is pointless to be this scared of the dead, it is pointless to even talk about the dead.

Umiling ako. "I was just hallucinating－"

"She said she saw Vince," muling pagputol niya sa sinasabi ko.

Nagkatinginan sila at tila sabay-sabay pang nalukot ang mga noo dahil sa pagkakarinig ng pangalang iyon. Samantalang si Hendrix naman ay nanatili lamang ang masinsinang titig sa akin.

"Namalikmata lang ako. Siguro dala lang iyon ng pagod..."

I tried to smile again but I guess it only looked suspicious. Hindi nila binili ang sinabi ko.

"You were already acting strange before it happened. You asked if there's anyone other than us on that floor and you kept on looking around like you're scared of something."

Ang pag-aalalang kaakibat ng mga salita ni Ryzel ay mas nagpatindi lamang ng tensyon sa kwarto. Hendrix reached for my hand and lightly squeezed it. Lahat sila ay nakatutok sa akin at naghihintay ng paliwanag.

"I-I mean... he's long gone. It can't... it's just impossible."

I pursed my lips and slightly wet them as I look down to search for more words to answer. Para akong pinagtuyuan ng lalamunan. It suddenly became hard to speak.

"It's impossible but... they all felt so real." Napalunok ako. "Those footsteps that I've heard approaching me, that feeling like someone was watching me and... him... Vince, looking at me."