DERİNDEKİ İZLER

13.BÖLÜM: Geceye Fısıldanmış İlahiler

Bana ulaşabileceğiniz adresler;

Instagram: aew.lya

Kitaplarıma özel açılan hesap, aew.owl

Twitter: aew.lya

13.BÖLÜM: Geceye Fısıldanmış İlahiler

Grup Yorum, Bir Görüş Kabininde

Sezen Aksu, Biliyorsun

Conan Gray, Memories

Ghostly Kisses, Where Do Lovers Go?

"Kurtarıcınız sandıklarınız sizi kendi elleriyle daha derine itebilmek için çıkarırlar o bataklıktan."

Kaçmak, bu dünyada eşsiz bir kurtuluş yolu olarak görünür; ölümden sonra.

Ben ölmeyi becerememiştim belki ama kaçmayı hep başarmıştım. Geçmişimden, hayattan, yaşanmamışlıklarımdan. Hiç ummadığım anda kurtulmuştum o çukurdan, hayat gülümsemiş ve ellerimden tutmuştu ilk defa.

Ben o gece, o soğuk hücre duvarları arasında çığlık atamadım, belki sesimi duysalar gelirlerdi fikri tamamen masal olmuştu benim için. Belki tekrar çığlık atabilseydim gelirdi o çocuk, sadece sesini duyduğum, benim aksime dışarıda rahatça dolaşabilen çocuk. Şuan ona çok ihtiyacım vardı, ama o... Belki yaşayıp yaşamadığımdan bir haberdi.

Geçmişin lanet elleri ağzımın üzerinde kapalıyken, başım dönmeye başlamıştı. Vücudum gereğinden fazla adrenalin salgılıyor olmalıydı. Çoğu insan bu durumda sık sık nefes alır ve çığlık atardı değil mi? Ama ben... Ben... İşte tüm sorun da burada!

"Demek döndünüz, gittiğinizde ne üzülmüştüm." Elini ağzımdan çekti, "Aa, pardon kaçtığınızda." Arkama dönüp yüzüne baktığımda sanki bir eliyle tutup yine boğacak gibi hissediyordum. Alabildiğim nadir nefesler ciğerimi parçalıyordu. "Gerçek değilsin!" Diye fısıldadım kendimi telkin etmeye çalışarak, Klaus Mikaelson yaptığında işe yarıyordu peki bende niye işe yaramıyordu. Neden kendimi kapatamıyordum? "Dokun istersen, kanlı canlı karşındayım." Üzerime bir adım attığında titreyerek geri adımladım. Ağlıyordum ama gözyaşım yoktu.

Belki ben değil de içimde yarım kalan çocukluğum ağlıyordu? O yüzden silemiyordum gözyaşlarımı, geçmişteler diye.

"O orospu karı geberince yerine geçtim, daha da yükseldim. Kimse yaptıklarıma karışamazdı, ama bil bakalım kim eksikti? Sen!"

Ben bunları duymadım, ben bunları duymadım. O ölmemişti, meleğim ölmemişti, başka birinden bahsediyordu. O beni yalnız bırakmazdı, yanımda olmasa bile varlığını hissettirirdi. Bu zamana kadar ölüyse eğer ben neden hissetmemiştim, radikalar mıydı hissettirmeyen? Yanımda olduğunu sezmemi sağlayan.

Ve hayır o ölmemişti, ölseydi bilirdim. Bana bir şey olursa kalbindeyim, anahtarı sende olan kalpte, demişti.

"O, o ölmedi, yalan söylüyorsun." Dedim zar zor kelimeleri toplayarak. Bir adım daha attı üzerime doğru, geri çekilecekken elimden düşen su şişesine takıldım ve kalçamın üzerine düştüm. Ani refleksle dudaklarımdan bir inilti firar etti, "Yıllarca neden seni seçtiğimi hiç düşünmedin mi?" Dediğinde çenemi kaldırıp yüzüne bakıyordum, kursağımda kalan heveslerim bir zincir gibi sarılmıştı göğsüme, inip kaktıkça daha da batıyordu.