I'm a forever avid fan of Martha Cecilia. And I dedicated this story to her.
Anyhow, I'm going to send this to a publisher, ngunit naisip ko, gusto kong mabasa muna kung ano ang opinyon ng mga reader ng DNAK.
I wanted to hear from you, guys your honest opinion. I appreciate any constructive criticism.
And just so you know, this is not proofread or edited. So please bear with any typos and grammatical errors.
Thank you!
"I love you, Mia. Ikaw lang ang babaeng nagpagulo sa kalmado kong sistema. Ikaw lang din ang babaeng nakapagpalabo sa matino kong pag-iisip, at ang tanging babaeng nakakapagpa-iksi sa aking mahabang pasenya. Ngunit kapag hindi kita nakikita, parang laging kulang ang araw ko. You're my happiness, you complete me. And my life away from you was like darkness that has no ending. I live in misery. And I don't want to live for the rest of my life like a dead man again. Bigyan mo sana ako ng isa pang tsansa na madugtungan natin ang ating masayang kahapon na sinira ng aking makitid na pang-unawa."
"Akala ko, namatay na ang pagmamahal ko sayo. Napagtanto kong ito'y katulad ng latent virus, natutulog lang pala. At ng makita kita, sa isang iglap, ang galit ko, hinanakit, at pagkasuklam, napagtanto kong tumatabing lang pala sa tunay kong nararamdaman. Pero natatakot akong magsugal muli, Eli."
BINABASA MO ANG
Dugtungan Natin Ang Kahapon
Romance"Mia, give me a chance to make it up sa lahat ng pagkukulang ko. Itama ko ang aking pagkakamali at pawiin ang mga sakit na hindi ko sinasadyang ibigay sayo. Let me heal the wounds that I've caused you." - Elijah Benjamin Montenegro Akala ni Mia na a...
