LİNUS (Tamamlandı)

Yangın

Gözlerimi aralayıp baktığımda kanlar içerisinde yerde yattığını gördüm. Kafamı kaldırdığımda Linus'la göz göze gelmiştim.

O an resmen dilim tutulmuştu. Sadece dilim değil tüm vücudum. Felç kalmış gibi hissediyordum.

Karşımda kanlar içersinde elinde bıçakla bana bakan bir yaratık, yerdeyse kanlar içersinde yatan başka bir yaratık...bu durumda ne yapılırdı?

İşte bunun cevabını bilmiyordum. Bu yüzden de hareketsizce olacakları izliyordum.

Linus yanıma yaklaştı ve ellerini gözlerime dokundurdu. Anında ağır basan uykuyla daha fazla baş edemedim ve kendimi karanlığa bıraktım.

🍄

Şiddetli bir ağrıyla gözlerimi açtım. Kalkıp yatakta doğrulmaya çalıştım ama olmadı. Her yerim acayip derecede ağrıyordu.

Salondan fısıltılar duyduğumda iyice merak ettim ve tüm gücümü toplayıp ayağa kalktım.

Kapının önüne geldim ve kulağımı yaklaştırdım. Tam bu anda sesler kesildi. Acaba yanlış mı duymuştum? Pek sanmıyorum. Bu evde her şey olabilirdi.

Kapıyı yavaş yavaş açtım ve salona baktım. Kimse yoktu. Akşam yaşananlara dair bir iz de kalmamıştı.

Tüm bu olanlar o kadar garipti ki...en garibi de neydi biliyor musunuz?

Bunca enteresan olay yaşıyorum ama hiçbiri bende psikolojik bir travma yaratmıyor. Bayılıyorum, uyanıyorum ve sanki hepsi bir rüyaymış gibi hayatıma devam ediyorum. Sanırım en büyük psikoloji bozukluğu bunun kendisiydi.

2 hafta sonra

Odamda oturup kitap okuyordum. Bu aralar fazla huzurlu hissediyorum ve bu çok anormaldi. Linus tam 2 haftadır ortalıkta yoktu.

Hayatımdan tamamen çıkacağına inanmasam da az da olsa huzurlu hissediyorum. Ama artık huzurlu hissetmek de beni huzursuz ediyordu.

Karnım acıkmıştı ve kendime yemek yapmak için mutfağa gittim.

Yemeğin malzemelerini hazırladım ve tencereye döktüm. Tam ocağı açacakken birden resmen ateş patlaması yaşandı. Mutfağın tezgahı yanıyordu.

Şoka girmiştim. Ne yapacağımı bilmiyordum. Yangın git gide artıyordu. Söndürmeye çalışsam da nafileydi.

Koşarak odama gittim ve telefonumu alıp itfaiyeyi çağırdım. Tam evden çıkacaktım ki, yanıma hiçbir şey almadığım aklıma geldi.

Dışarıya böylece çıkamazdım. Sokakta kalırdım.

Çantamı alıp elime ne geçtiyse doldurdum. Dumanlar git gide yayılıyordu. Apartmanın yangın alarmları çalıyordu ve herkes dışarı çıkıyordu.

Odamdan çıktığımda giriş kapısının etrafının cayır cayır yandığını gördüm. Çaresiz kalmıştım. Etrafım ateş tarafından sarılmıştı ve gidecek bir yerim yoktu.

Hızla banyoya gittim ve musluğu açtım. Su gelmiyordu lanet olsun!

Bu sefer de balkona koştum. Herkes toplanmıştı. Ama itfaiye daha gelmemişti. Her ne kadar atlamak istesem de dokuzuncu kattan sağ çıkmam mümkün değildi.

Duman kokusu yüzünden nefes alamıyordum. Bayılacak gibiydim. Yere yığıldım. Gözlerim kapanıyordu. Ölümümün bu şekilde olacağını asla tahmin etmemiştim.

Alya'dan

Televizyonda gördüğüm haberle koşarak Efra'nın yaşadığı yere geldim. Gördüğüm manzara karşısında şok olmuştum. Apartman resmen kül olmuştu. Gaz sızıntısı yüzünden yangın çıkmıştı.

Etraftaki kalabalıkta Efra'yı arasam da bulamadım. Diğer insanlara sorduğumda az önce balkonda gördüklerini ve daha sonra içeri girdiğini söylediler. Ne kadar denesem de polisler içeri girmeme izin vermemişti.

Ben korkudan delirirken birden Efran'nın olduğu evde bir hareketlilik farkettim. Daha sonra simsiyah giymiş yüzü belli olmayan bir adamın kucağında Efra'yla aşağı atladığını gördüm. Herkes korkuyla çığlık atarken ikisine de hiçbir şey olmadığını farkettim. Ben Efra'nın yanına koşarken adam bir anda ortadan kayboldu. Herkes şaşkınlık içersinde olanları izliyordu.

O adam kimdi ve Efta'nın evinde ne yapıyordu?

Sağlık ekipleri koşarak geldi ve Efra'ya oksijen tüpü taktılar. Beş-on dakika sonra kendine geldi.

"Efra iyi misin?"diye sordum endişeyle. Ama ağzında tüp olduğu için cevap veremedi. Doktor iyi olduğunu görünce tüpü ağzından çıkardı.

"Ben...nasıl çıktım oradan?"diye sordu. Sesi titriyordu. Çok zor nefes alıyordu.

"Ben de bilmiyorum. Bir adam se kucağına alıp dokuzuncu kattan aşağıya atladı ve en ufak bir yara bile almadı. Sonra da bir anda ortadan kayboldu " Şaşkınlıkla yüzüme bakıyordu. Aynı zamanda korkuyla.

"Ben yangını o çıkardı sandım"dedi fısıltıyla. O dediği kişi kimdi?

"Yangın gaz sızıntısı yüzünden olmuş. Bu konuda uyarı yapacaktılar aslında. Ama sanırım geç kalmışlar"dedi doktor. O da işi gücü bırakmış bizi dinliyordu.

"Ben şimdi nereye gideceğim? Kalacak bir yerimde yok" Sinirle yüzüne baktım.

"Salak! Tabii ki de bende kalacaksın"

"Ama..." itiraz edecekken sözünü kestim.

"Aması falan yok!" Kafasını salladı.