DEĞİŞİM Serisi | Yarı Texting (BİTTİ)

2. Kitap - 8. Bölüm

Ani gelen soruyla afalladım. Neden şimdi bu soruyu sormuştu ki?

"Bu... Bu konu hakkında konuşmak istemiyorum."

Ayağa kalktım ve ona bakmadan yürümeye başladım.

"Bunca yıl sonra mı sevmeye karar verdin!?"

Tekrardan şok verici soruyla dönüp kaldım.

Birisi bana yardım etsin. Bu çocuk beni öldürücek!

"Sen de denge olsaydın, böyle demezdin."

Mırıldanarak oradan uzaklaştım.

*~*

Odaya girdiğimde kendimi yatağa attım ve yastığa sıkıca sarıldım.

Hıçkırarak ağlamaya başladığım sırada birisi yanıma oturdu.

"Konuşmak istemiyorum!"

Bağırdığım sırada ağzımdan bir hıçkırık kopmuştu.

"Onu öldürmeye gidiyorum."

Ablamın sesini duyduğunda doğrularak onu bileğinden tutup durdurdum.

"Onun suçu yok. Çok yorgunum abla."

Gülümsemeye çalıştığımda ablam da bana gülümsedi ve bana sıkıca sarıldı.

Ondan ayrıldığımda, "yalnız kalmak istiyorum."

Dedim ve tekrar sırt üstü yattım. Kapı sesini duyduktan sonra ablamın odadan çıktığını anladım ve rahatladım.

"Dengeden ne anlıyorsun!?Sadece değerin ne kadar önemli olduğunu biliyorum."

Fısıltıyla çıkan cümleler sanki bana ait değilmiş gibiydi.

Derin bir nefes alarak yastığa sarıldım ve o sırada uyuyakalmışım.

*~*

Jason

Güneşin doğmasıyla gözlerimi kıstım. Genellikle şeytanlar gündüzleri dışarda ya da koridorlarda dolaşmazlardı. Gündüzleri uyurlardı. Geceler ders işlenirdi.

Rahat değildim. Uyku tutmamıştı. Sabaha kadar dışarda oturmuştum. Laura'ya en son söylediğim şeyi düşünüp duruyordum.

Bunca yıl sonra mı sevmeye karar verdin?

Evet, bu Laura için saçma bir şey olabilirdi. Ama ben hiçbir zaman Laura'yı sevmekten vazgeçmemiştim.

Doğru, 6 yıl yoktu. Ama o zamanlar gerçekten düşünmeye vakti olduğunu düşünüyordum.

Ona 6 yıl yeterde artardı bile. Acı çekerek süründüğü vücudundaki izler bunun bir kanıtıydı.

Belki de sonsuza kadar kalacak izleri vardır.

Bunu düşünmek bile istemiyordum. Düşünmesi bile mide bulandırıcıydı. Ama Laura'ya gerçekten hak vermek istemezdim.

Birisi beni düşüncelerimden çıkarsın!

Tamam belki de ben gerçekten haksızdım. Ama kendimi her zaman ele veriyordum.

Ben zor birisiydim. Herkese karşı soğuk ve görevime sadıktım. Ama o günden beri... Bir gün, bir kız geldi ve hayatımı değiştirdi. Herkese karşı, neşeli, nazik ve enerjik birisiydi. O zamanlar çocuk olabilirdim. Ama onu ilk gördüğümde sanki başka bir yerlerim devreye girmişti ve eski ben değildim. Bu bambaşka bir duyduydu. Hiç böyle bir şey hissetmemiştim.

O, kız çok tatlı ve güzeldi. Onun benim olmasını istedim ve bizden birisi olmasını istemiştim. Ama bir şeyler ters gitti ve onu denge yapmıştım. Artık eskisi gibi, neşeli, nazik ve enerjik değildi. Hiçbir şey hissetmediğini söyledi. Ama karşısındaki herkese değer verdiğini gözlerinden görebiliyordum.