DEĞİŞİM Serisi | Yarı Texting (BİTTİ)

1. Kitap - 12. Bölüm

Birden kendimi kocaman ağacın altında otururken gördüm.

Bu çocukluğumda oyunlar oynadığım ağaçtı.

Nasıl buraya geldiğimi bilmiyorum. Ama sanırım bu ağaç hayat ağaçına benziyordu.

Hayat ağaçı; doğum, yaşam, ölüm ve yeniden doğuşu temsil etmektedir, yani kısacası yaşam döngüsü anlamına gelmektedir.

Issız bir vadide yanlız bir ağaçsın sen hayat ağacı. Sadece sevgi istediğini biliyorum. Estimi rüzgarla savrulur dalların. Bir seni düşünürdüm ve sana ağlardım. Her güneş doğuşunda seni gözlerdim.

Ağaca sıkıca sarıldım.

"Bunca zaman sadece seni özlemişim be ağaç."

Gülümseyerek ağaca baktım.

Bir anda bir kızın kahkaha sesleri gelmeye başladı. Oraya baktığımda koyu kahve saçları ve beyaz elbisesiyle koşarak buraya geliyordu.

Bir dakika o benim küçüklüğüm müydü?

Bir anda ağacın arkasından Jennifer göründü ve küçük kıza sıkıca sarıldı.

"Seni çok seviyorum annecim."

Bu şeye gözlerim dolsa da ağlamadım.

Küçüklüğümü doğru düzgün hatırlamıyordum zaten. Sadece bu ağacı hatırlıyordum.

Jennifer ve küçük kız ağacın gölgesine oturup gökyüzünü izlemeye başladı. Ama küçük kız sadece Jennifer'e baktı ve gözlerindeki o tanıdık kırmızılığı gördüm.

Aynı Şam'la bir gün oturup gökyüzünü izlediğimiz an geldi aklıma.

Hatırladıkça aklıma kötü kötü şeyler gelmeye başladı. Başımı tutarak ağaca yaslandım.

Sanki birisi her şeyi hatırlamamı istemiyordu. Tam emin değildim.

Ama ben ne pahasına olsun hatırlayacak ve öğreneceğim kendimi.

Gerçekten ne olduğumu öğrenecektim...

***

Bir anda Jennifer ve küçük kız ortadan kayboldu ve ağaç yanmaya başladı.

Ağaç yanıp kül olurken etrafta kararıyordu.

Hayır!

Birisi gerçekten hatırlamamı istemiyor gibiydi.

Gerçekten uyanıyordum. Birisi beni uyandırmaya çalışıyordu.

Ya da gerçekten bir şey yanıyordu.

...

Gözlerimi açıp odama baktım. Yastığın altından kutuyu aldım. Kutu parlıyordu. Kapağını açtım ve tekrar etrafımı bulutlar kapladı.

Tekrar Jennifer'ı gördüm. Kucağında bir bebek vardı ve o bebek bendim sanırım.

Bulutların arasından bir delik açıldı.

"Üzgünün kızım. Ama senin ölmeni istemiyorum."

Ağlayarak bebeği deliğin içine koydu ve delik kapandı.

"Tamam, hadi yapalım şunu. Beni öldürebilirsiniz. Ama kızımı asla!"

Gözlerindeki yaşları silip savunmaya geçti ve bulutlar dağılıp tekrar odama döndüm.

"Ne yani Jennifer beni korumak için mi başka bir aileye evlatlık verdi?"

Jennifer beni korumayı başarmıştı. Ama kendisi kendini koruyamamıştı ve o ölmüştü.

Gözlerimden yaşlar akmaya başladı.

"Seni seviyorum annecim."

Bir anda kolyem parladı ve elime aldığımda kolye açıldı ve gözü yaşlarla Jennifer göründü.

"Yıllarca sadece bunu demeni bekledim kızım. Ben de seni seviyorum canım."

Gülümsedim ve geriye yaslandım.

"Ben de bir meleğim."