Chasing A Masungit Man

Chapter 35

Maliwanag na sinag ng araw ang tumatama sa akin masakit sa mata kaya napapikit ako, pero unti-unti rin akong nasasanay. Sa taas ng sikat ng araw malamang ay tanghali na pero bakit nasisilaw ako? Nasaan ba ako? Bakit parang masiyadong masilaw masiyado. Pagtingin ko sa paligid ko ay napapalibutan ako ng dagat at mga bundok parang na sa ibang isla, nagulat ako nang makita na nasa bangka ako. Inalala ko ang ginawa ko kagabi.

Dahil sa pagod kakaiyak ay naisipan ko na pumunta ako sa dagat para makalanghap ako ng hangin at malapit sa dagat dahil kumakalma ako pag naririnig ko ang tunog ng dagat.

Bumabalik pa rin sa isip ko ang mga nangyari hindi ko sukat akalain na maiisip sa akin yun Ng sarili kong nanay. Si mommy naisip niya yun? Paano? Wala ba siyang tiwala sa akin? Pinunasan ko ang mga luha ko dahil umiiyak na naman ako.

"Lorraine, anak?" Narinig ko ang boses ni mommy kaya binilisan ko ang paglalakad, sakto namang malapit na ako sa dagat may nakita akong bangka kaya tinakbo ko na papunta sa bangka. Ang bilis naman nahanap ni mommy alam na alam niya nga pala kung saan ako kumalma kaya siguro dito rin ako pupunta sa dagat. Buti na lang may bangka akong nakita ayaw ko muna siyang kausapin hindi ako handa na kausapin siya. Hindi na ako nahirapang sumakay dahil nasa may buhangin naman ang bangka.

"B-baby? Lorraine Anak? Nasan ka? I'm so sorry. I-i didn't meant to say that." I heard her shouting.

"I'm sorry, mom. I'm not yet ready to talk to you." Mahinang bulong ko, napatingin naman si mom sa banda ko kaya napayuko ako para hindi niya ako makita.

"I- I'm so sorry, baby." Dumaloy naman ang luha sa pisngi ko kanina pa ako lumuluha ngunit ayaw paawat ng mga luha ko kahit ilang beses ko na itong punusan ay bumabalik at bumabalik pa rin ito.

Nawala ang iniisip ko sa mga nangyari nang may marinig akong boses.

"Sorry, Did I wake you up?" Nagsalubong ang dalawang kilay ko nang nakita ko siya. Anong ginagawa niya dito? Paano niya nalamang andito ako?

"Maybe you're wondering why I'm here. I saw you running last night. Seeing you running made me curious, so I came here after you. I also saw your mother; she was searching for you, but you hid on this boat rather than approach her. " Pagpapaliwanag nito.
Nag-iwas ako ng tingin. Hindi pa rin lubos na pumapasok sa isip ko ang mga nangyari kagabi. Sumisikip ang dibdib ko kapag naalala ko ang mga nangyari kagabi.

I received a lot of judgments and hates, but despite all those hates and judgments, I ignored all of them. The person whom I love and trust the most to judge me is my own mother. For me, it was the most painful thing that happened in my whole life.

"Ahm, Raine?" Napatingin naman ako sa kanya nawala naman sa isip ko na kasama ko nga pala siya.

"Are you okay?" Yan din ang tanong ko sa sarili ko kung ayos nga lang ba ako? Hindi ko batid ang dapat na maramdaman ko. Pero alam ko na hindi ako ayos, wala pa ako sa wisyo hindi pumapasok sa isip ko ang mga nangyari kagabi. Masiyadong hindi kapani-paniwala. Pero masiyadong mapanakit ang mundo dahil kahit hindi man kapani-paniwala ay nangyari sa akin.

Isn't it ironic? My own mother made an absurd accusation against me. Being romantically involved with my own frikken father? Unbelievable!

"Care to tell me what happened?" Hindi pa rin ako nagsalita. Nanatili akong tahimik hindi pa ako handa para ikwento ang mga nangyari nahihiya ako. Baka kung anong isipin niya, Baka husgahan niya rin ako. Natatakot ako sa sasabihin niya. Naramdaman niya na wala akong balak na sabihin sa kanya kaya napabuntong hininga na lang siya.