Chasing A Masungit Man

Chapter 40

The sound of door bell wake me up. Parang kapipikit ko pa lang ng mga mata ko. Ito at ang aga aga ay may nangaabala ng tulog ko.

"Ate Raine, ate Raine, Wake up. Open the door!" Teka pamilyar yung boses. Is that theo? Wala sa sariling bumangon ako. Isang mahigpit na yakap ang sumalubong sa akin pagbukas ko ng pinto. Hindi ko alam kung bakit pero naging emosyonal na naman ako.

"Ate, I miss you." Masayang bati ni Theo sa akin. Hindi ako nagsalita at yinakap na lang pabalik ang pinsan ko. Nandito na naman sila andito na naman yung mga luhang pinipigilan kong ilabas.

"Ate Raine?" May bahid ng pagtataka ang kanyang boses.

"Hala ate?! Are you crying?" Hindi ako nagsalita. Yinakap ko lang siya ng mahigpit. Maya-maya pa ay narinig ko rin ang pagiyak ni Theo. Kaagad naman akong kinabahan sa pag-iyak niya.

"Hey baby. Why are you crying?"

"Because you are also crying," Natawa naman ako sa sinagot ng pinsan ko. Para na akong timang na umiiyak at tumawa.

"Who made you cry po? Sumbong natin kay tita mommy!" Ang tinutukoy ay si mommy. Napailing naman ako.

"No, you don't have to theo. Ate is a big girl now I can handle myself." Hindi siya nagsalita at tumalikod na para lumabas ng pinto. Kahit kailan talaga ang batang ito ay napakalambing. Tumakbo na ako para maabutan ko siya at iharang ang katawan sa pintuan. Bumalik na siya at naglakad pabalik sa higaan ko at umupo.

"Really ate? So when I grow up I cannot cry because I am already a big person?" Natigilan naman ako sa sinabi niya. Hindi ko alam kung paano sasagutin ang tanong niya. Napakatalino naman talaga ng isang 'to, iba ang pagiisip parang matanda na ang kausap ko at hindi bata.

"It's not like that," I cannot find the right words to say to this kid.

"You know what. You will find the answer when you grow up. Come on sit down on the couch and use my iPad to watch some of your favorite videos." Kinuha ko ang iPad at nagdownload ng YouTube kids para wala siyang mapanood na hindi angkop sa edad niya. Pagkatapos madownload ay ibinigay ko na sa kanya ang iPad. Hindi pa rin siya kumikibo nakayuko pa rin siya at malungkot.

"Theo come on. Cheer up. I'll just take a bath and we will go outside and buy what you want." Kaagad namang siyang nag-angat ng tingin.

"Really ate?!" Goodness yun lang pala ang magic word sa batang ito. Pinahirapan pa ako napailing na natatawa naman ako. Mga bata nga naman.

"Yes baby. So, just stay here and wait for me okay?" Masayang tumango si theo. Napangiti naman ako inasta ng batang iot gumaan ang pakiramdam ko dahil nandyan siya. Saglit kong nakalimutan ang mga problema ko.

When I entered the restroom. Solitude wrapped me in a cloak of sorrow. As I consider all the factors that contribute to this discomfort, my chest is achy. Do I deserve this suffering? I was unable to explain my tears as I gave my cousin a hug. Maybe I can't take all this misery. As I consider all the factors that contribute to this discomfort, my chest is achy. Do I deserve this suffering? I was unable to explain my tears as I gave my cousin a hug. Maybe I can't take all this misery. I dried my tears.

Binilisan ko ang pagaasikaso ko dahil alam kong mabilis mainip si theo. Hindi na rin ako naglagay ng mga daily skin care ko pati na rin make up.

Ilang ulit na ring nadapa
At ang sugat tila malala
Ang dami ng pagkukulang
Hindi ko na mabilang

Yan ang kantang bumungad sa akin pagkalabas ko. Sumukip ulit ang dibdib ko at may nagbabadya na namang mga luha.

Magtiwala ka lang
Itawag mo sa kanya
Huwag kang mag-alala
Dahil nakikinig siya