WINNER takes all

26. Zaraz będzie koniec.

POV OCTAVIA

Tęsknota. Nie wiedziałam o istnieniu tego uczucia do momentu, kiedy pierwszy raz nie poczułam mieszanki żalu, rozpaczy i smutku, a do tego moje serce tak mocno się ściskało na samą myśl o tej jednej rzeczy. Do dziesiątego roku życia byłam szczęśliwym maluchem. Otoczona miłością, dobrocią, byłam zamknięta w kloszu i nie musiałam martwić się, że coś pójdzie nie tak. Dopiero później wraz z dorastaniem przyszła świadomość, że nie zawsze jest tak pięknie. Pierwszy raz tęskniłam za błahą rzeczą. Już wtedy pływałam i traktowałam to bardzo poważnie. Zachorowałam, a basen musiał pójść na drugi plan. Nie mogłam trenować, nie mogłam przygotować się na zawody. To był pierwszy raz, kiedy tęskniłam.

Czy można tęsknić za czymś niematerialnym? Moim zdaniem można tęsknić za wszystkich.

Tęskniłam za panią od włoskiego, za budyniem czekoladowym, który dawali na stołówce, za psem Zacka, który wyjechał do jego wujostwa na farmę. Potem to uczucie z każdym rokiem się wzmagało. Takie drobne rzeczy stały się mniej ważne, kiedy tęsknota przybierała coraz większą skalę.

Mam wrażenie, że tak naprawdę zrozumiałam co to jest w momencie, kiedy doszedł do tego ból. Kiedy tato ciągle wyjeżdżał, kiedy przychodziłam do domu a okazywało się, że musiał wyjechać w pilnej sprawie, kiedy cały wieczór na niego czekałam, aby upiec i udekorować pierniki co było naszą tradycja od wielu, a on nie przyszedł. Prawdą jest, że w dupie miałam te pierniki, tęskniłam za Charliem i spędzaniem wspólnie czasu. Za wspólnymi rozmowami przy kominku. Za nauką nowych rzeczy, które on dziwnym trafem potrafił, a ja chciałam się nauczyć. Za wspólnym bieganiem, chodź zawsze robił to szybciej ode mnie. To trudne, kiedy ten ktoś jest tuż przy tobie, a ty i tak za nim tęsknisz. Lecz ona mijała w momencie, jak za dotknięciem magicznej różdżki, wtedy, kiedy pojawiał się i robił jedną z tych rzeczy. A koło się zamykało, kiedy znikał, a uczucie wracało.

Lecz to nie mój najgorszy rodzaj tęsknoty. Największe cierpienie przez tęsknotę czułam, kiedy wróciłam do Palermo zostawiając cały mój świat w Pasadenie. Jak mocno można tęsknić? Ja w tamtym okresie się tego dowiedziałam. Tęsknić tak mocno, że brakuje ci tchu w piersiach... Daremnie czekać na jakieś wieści, co odejmują ci sen z powiek... Ukrywać ból przed wszystkimi, bo nie masz nawet siły wspominać co ci jest... Zżera cię od środka, to największa gorycz jakiej może doznać człowiek. Z miłości... Bo kochałam tych ludzi całym sercem i nie umiałam przeżyć dnia bez ich wsparcia i obecności. Każdy kolejny dzień wydawał się nudny. Mętny i niewystarczająco dobry. Brakowało w nich kolorów jakim byli oni. Moi przyjaciele i on w całej okazałości.

Jasne, że głupio jest tęsknić za kimś, z kim ci się nie układa. A w końcu tak wtedy myślałam. Ale to było silniejsze ode mnie. To jest właśnie najgorsze w tym, nie da się tego wyłączyć. Nie ma przycisku włącz i wyłącz. Nie ma zaklęcia na ten stan. Musisz to po prostu przeczekać. Przetrwać tak jak potrafisz  najlepiej, aż z każdym dniem ta tęsknota będzie maleć. Aż dojdziemy do dnia, gdzie ona zniknie i nie będziemy już pamiętali o co płakaliśmy, cierpieliśmy, wyrywaliśmy włosy z głowy, zdzieraliśmy gardło krzycząc na niesprawiedliwość losu. Zostaje pustka, którą trzeba wypełnić. Nie ważne czym... Ważne, żeby ją zakleić nim ponownie się odrodzi.

Tęsknota jest najdokładniejszym sposobem pomiaru siły miłości. Tutaj nie chodzi, ile czasu z kimś się nie widzieliśmy czy nie rozmawialiśmy. Tutaj chodzi o coś głębszego. To moment, kiedy uświadamiasz sobie, że chciałabyś niezmiernie mocno, aby ta osoba była teraz przy tobie. Po prostu i zwyczajnie. Chcesz ją w swoim życiu. Myślisz o niej przy robieniu kawy, przy sprzątaniu pokoju, przy jedzeniu obiadu, że fajnie jakby była tutaj. To cholerne uczucie jest najdziwniejsze z możliwych. No bo popatrz z jednej strony obumierasz, bo jest tak silne, że nie można normalnie funkcjonować, ale z drugiej to dzięki niej uświadamiasz sobie jak bardzo ci kogoś brakuje.