K.O. OKULU

4.BÖLÜM

Korku ve beklenmedik olaylar. İkisini bir anda düşünmek daha gerici oluyordu açıkçası. Bu iki kelimeden sonra ise çok önemli bir kelime geliyordu. Tepki... Her şeyi belirleyecek olan şey tepki oluyordu bunların sonucunda. Sakin kalınması gereken olaylar vardı. Ve sakin kalınmaması gereken. Bu ikisi arasındaki seçimse insanın kendisine kalıyordu. Ancak önemli olan şey ise kişinin bu seçimi sakin ve mantık çerçevesinde vermesi. Aksi halde, ardı sıra gelen pişmanlıkların ne zaman sonlanacağını hiç kimse bilemez...

Karşımda duruyordu. Bana doğru ağır adımlarla ilerlemeye başladığı anda kendime zar zor gelip koşmaya başladım. Az önce geçmiş olduğum kapıdan hızla çatıya geri döndüm. Bora'yı göremeyince aklıma gelen tek düşünce, onun onlardan olabileceği yönündeydi. Hızla çatıda bulunan küçük odaya girdim. Kapıyı kapatıp kilitledikten sonra derin bir nefes verip kendime gelmeye çalıştım.

O sırada arkamdan gelen sese döndüğümde halının titrediğini gördüm. Geri geri gitmeye başladığım anda halı değişik bir mekanizma ile yana doğru gitti ve zemine yapılmış gizli kapıdan Bora çıktı. Gözlerim kocaman olmuş bir şekilde ona bakakalmıştım. İkimizinde gözlerinden bariz bir şekilde sorular soruluyorfu. Ancak açıklama gereği duyarak onun bakışları ile sorduğu soruyu ben cevaplamıştım. "D-dışarıda biri vardı"

Derin bir nefes alıp verdikten sonra zar zor kendime gelip gördüğüm adamı ona anlattım. Ancak bana inanmamıştı. Kapıya doğru ilerlediği sırada kapının önüne atlayıp orayı tuttum. "Açma sakın olmaz. Orada gerçekten. Bana inanmalısın" Güldükten sonra tekrar kapıyı açmaya çalışmıştı. "Bakalım senin bahsettiğin şu maskeli adama" diyerek kapıyı tekrar çekti. Kapıyı açmayı başardığında hemen dışarı çıkıp "Ee kimse yok burada bak" dediğinde bende göz ucu ile dışarı bakmıştım ancak bende bir şey görmemiştim. Gülüp başını iki yana salladı. "Ben aşağıya iniyorum" diyerek okulun içerisine girecekken "Dur.. Bende geleceğim" diyerek peşine takılmıştım.

Hemen odadan çıkarak onun peşinden ilerledim. Okulun içerisine girdiğimizde de kimse yoktu gerçekten. Beraber aşağıya doğru inmeye başladığımızda tekrardan düşünce alemime dalmıştım.

Maskeli kişinin Bora olma ihtimalini düşünmeye başlıyordum ki o olmasa bile aramızdan biri olmalıydı. Gerçi burada olan tuhaf şeylerden sonra dışarıdan birinin de olma olasılığı oldukça yüksekti. Kapıdan elini sallaya sallaya gelmiyor olsada belkide çatıdaki oda da gördüğüm şey gibi farklı giriş çıkış yerleri olabilirdi. Bu mantığıma gerçekten yatmıştı açıkcası. Hatta hayal gücüm artık buralarda gerçekten gizli giriş çıkışların olduğunu fısıldıyordu bana.

İşte burada doğru bir yere adım atmıştım. Ancak o günler bunun doğru olup olmadığını bilmiyordun maalesef.

Deliren insanlar, ortadan yok olanlar, gizli odalar, geçitler... Artık ipin ucunu ciddi anlamda bulmam lazımdı. Yoksa bunun sonu olmayacak gibiydi. Tıpkı diğerleri gibi bende ölüp gidecek olabilirdim. Ancak böyle bir şey istemediğimden de çok emindim. Bu nedenlede burada ki bazı şeyleri çözmem gerektiğine karar verdim.

Gerçekten elmanın bir yüzünü görmenin vakti gelmişti ve de geçiyordu. Bunun içinde bir şeyler yapmaya başlamalıydım. Ancak bunun en başında güvenebileceğim birileri olması lazımdı. Tamamen güvenecek olmasam bile en azından dost diyebileceğim birilerini bulmak bana iyi gelirdi. Tek başıma yapabileceğimden hiç emin değildim. İşte şimdi daha da düşünme zamanı.

Kerem Ocak'ın okulu olan bu K.O. Okulundan kurtulmak için bazı kurallar koymaya karar verdim. Evet tam şuan vermiştim bu kararı. Ve ilk kuralım ise bence gayet netti.

Kural #1 Bora'ya güvenme.

Bu kuralı kesin olarak koyuyordum çünkü şuana kadar vardığım tek kesin sonuç bu olabilirdi. Maskeli adamın o olma olasılığı çok yüksek...