SÂYE

Yıktın beni!'

⚪⚫⚪

Yıktın beni!

En uzun yoldur insanın içi, okuyabilene

-Cahit Zarifoğlu

Gözümden akan yaşlar yanaklarımdan akıp giderken aldığım her nefes boğazıma takılıyor beni sarsıyordu. Her sarsılışta daha çok ağlamak istiyordum. Ne kadar da gözümü yummak için çabalasam da merakıma engel olamamış ve gözlerimi açmıştım.

Gördüğüm o nohut tanesi kadar görüntüyü ilk görüşümde tanımış ve hissetmiştim. O benim bebeğimdi.

"Kalp atışlarını duymayı deneyelim bir de. Çok küçük olduğu için duymayabiliriz."

Elimin tersiyle gözümün yaşını sildim.

"Ne kadar?"

"Bir buçuk aylık, ikinci ayına yol almış gibi görünüyor. En son ne zaman adet oldunuz?"

"Hatırlamıyorum."

"Aldırmanız için uygun bir dönem. Testlerinizi de yaptıktan sonra bir sorun çıkmazsa öğleden sonra ki boşluğumda sizi işlem için alabilirim."

Başımı anladığımı belli edercesine salladım.

"Kalp atışlarını dinleyebilir miyiz?"

"Tabii ki!"

Ağladığımı gördüğünden midir nedir bilmem ama her ters hareketime rağmen yine de bana karşı nazik davranan kadına bu sefer gözyaşlarımın ardından gülümsedim.

Odayı dolduran gürültülü ses ile birlikte boğazımdan hıçkırıklarla birlikte şiddetli ağlayışımın gürültüleri firar etmişti.

"Arslan! Gelmişsin?"

Duyduğum isim ile birlikte başımı kapıya doğru çevirdim. Eli kapı kolunda durmuş öylece bana bakan Arslan'ın kulakları duyduğu sesi kavramaya çalışıyordu. Yufka yüreğine yandığım adamın gözlerinin altı yine ağlamaktan şişti. Benim yüzümden ağlıyordu. Ben kimin yüzünden ağlıyordum?

Dağınık saçlarını altından bana bakan gözleri hüzün doluydu. 'Yıktın beni!' diye bağırıyordu gözlerinde denizi gördüğüm adam. Gözlerindeki denizde beni boğuyor, yok ediyordu.

Tuttuğu kapı kolunu bıraktığında çıkan ses bebeğimizin kalp atışlarını bastıramamıştı. Bebeğimiz ya, bizden bir parça.

Kalp atışlarını duyduğum an aldırmaktan vazgeçtiğim, bebeğim.

Allah'ın bana bir hediyesi olarak kabul edeceğim, pamuklara sararak büyütmeyi şu an hayal ettiğim bebeğim.

Arslan'ı gördüğümde boşalan sinirlerimde daha şiddetli ağlayışlar bedenimi sardığında sarsılan omuzlarıma bir destek istedim ama adımlarca uzakta durdu desteğim.

Ağlamaktan başka çarem olmadığını biliyordum da Arslan'ın bana destek olmayı bırakabileceğini bilmiyordum.

"Arslan!"