De BuurtPolitie -Hopen of Dromen- Deel 3.

#96 ~Koen & Tineke

Ik sloeg mijn arm rond Tineke en trok haar dicht bij me aan. Ze nestelde haar hoofd op mijn schouders en glimlachte. Ik pakte Zoë op mijn arm en knuffelde haar. Een p-e-r-f-e-c-t familie moment dus. Haar ouders stonden ons aantekijken alsof we een grote gebeurtennis zijn. 'Kind.. Man..' stotterde Carin. Ze draaide zich naar Arthur en ook hem keek ze aan alsof hij een gebeurtenis was. 'Nog een kind.. Een vrouw' stotterde ze. 'Nou , nu sta je versteld hé? snauwde Tineke haar moeder af. Brigitte kon haar lach kennelijk niet inhouden en sloeg haar hand voor haar mond. Ook de rest kon hun lach niet inhouden , dus ik begon ook te lachen. Haar ouders keken ons boos aan. 'Luc , kom mee!' riep Carin kwaad en ze trok hem mee aan zijn jas. Ze liepen naar buiten en Tineke en Arthur liepen naar de deur. 'Wij zouden het heel erg appreciëren als jullie nu nooit meer terug komen!' riep Arthur hun na. 'Willen wij dat?' riep Carin boos terug. 'Doehoei!' zei Tineke en ze deed de deur dicht. Brigitte begon nu luiddop te lachen. Tineke wreef in haar handen en lachtte. 'Zo ,van die zijn we nu ook verlost!' zei ze met een grote glimlach op haar gezicht. 'Eindelijkkk' zuchtte Arthur. 'Goed gedaan!' zei Erik tegen Tineke. 'Politie agent voor iets zeker?' zei ze met een knipoog. We gingen zitten en Tineke ging samen met Zoë op het bed zitten.

***

'Amai , hoe dat jij zo actief kan zijn na zo een hoge val en erge schotwonde!' zei Floor verbaasd. 'Ze is een Schillebeeckx en die zijn de sterktste van heeeel de wereld!' zei Liv en ze maakte met haar armpjes de werldbol na. Ik kreeg een spontane glimlach op mijn gezicht. 'Ela , de Beullens en Broeckxskes mag je ook niet onderschatten !' grapte Erik en hij stak Lucas in de lucht , waarop Lucas het uitschaterde van plezier. 'Baetenkes mag je ook niet onderschatten!' zei Koen nu op zijn beurt. We werden gestoord door de deur die open ging , het was de verpleger. 'Dag Mevrouw , hallo iedereen!' zei ze vriendelijk en ze begroette ons. 'Hallo' begroette ik vriendelijk terug. 'Hoe gaat het met u?' zei ze terwijl ze mijn waarden opnam. 'Beter , beter' stelde ik haar gerust. 'Maar ik heb nog steeds veel pijn in mijn onderbuik.' biechtte ik op. 'Hmm , kan ik je eens onder vier ogen spreken?' vroeg de verpleger zich af. Ik keek naar Koen , die vragend terug keek. 'Oke is goed' zei ik. 'Uw vriend of broer mag er gerust bij zijn' zei ze nog. 'Nene onder viee ogen is goed' bevestigde ik nog nadat Koen me goedkeurend had bekeken.

Sorry so sorry dat er nog geen tijdsprong komt !