kapotgemaakte sigaretten en dagdromen [lhbt+]

26| WHAT WOULD YOU TRADE THE PAIN FOR?

DE DAG ZOU perfect kunnen zijn als het zo rustig had verlopen als het gesprek tijdens de pauze. Medow heeft Cialan dan wel voor de meeste lessen gezelschap gehouden, op een gegeven moment scheiden hun wegen zich voor de overige lessen.

Lessen die Cialan verveeld over zich heen laat komen.

Het gesprek blijft door zijn hoofd heen echoën. De zachte, maar geruststellende stem van Medow kalmeert hem, reden ervan nog steeds onbekend. Het effect dat de jongen op hem heeft, laat hem sprakeloos achter, waardoor hij zijn ergernis niet kan verwoorden. Of andere gevoelens zelfs, wat ze ook kunnen betekenen.

Dezelfde bruinharige jongen staat nu op het schoolplein hem op te wachten. Zenuwachtig wiebelt hij van zijn tenen op zijn hakken en weer terug. Zijn handen hebben de banden van zijn rugzak weer opgezocht en houden ze stevig vast. Hij ziet er verloren uit, wat gelukkig snel vervaagt zodra Cialan in zijn gezichtsveld stapt. Kort zwaaiend stapt hij naar voren toe om uiteindelijk met Cialan mee te lopen, richting zijn fiets en uiteindelijk de uitgang van het schoolplein.

'Hoe waren de lessen?' Het is de standaard vraag die Cialan gelijk op laat kijken.

De wind speelt met zijn haren, waardoor enkelen in zijn mond belanden, wat hem overdreven met zijn hoofd laat schudden. 'Het ging wel. Ik denk niet dat het allemaal zo belangrijk was, eerlijk gezegd,' weet hij te beantwoorden voordat een tweede windvlaag hem aanvalt.

Lachend steekt Medow een hand uit om de langste en wildste plukken weg te vegen. 'Misschien moet je weer eens naar de kapper gaan?' grinnikt hij zachtjes. Zijn hand blijft nog even tussen het zwart hangen, dan trekt hij zich terug en laat zijn blik afglijden naar het pad voor hem. Hij kijkt naar niets in het algemeen, of Cialan kan niet goed zien.

'Misschien,' mompelt de zwartharige alleen. Natuurlijk heeft Medow gelijk, hij heeft altijd gelijk. Over kleine en grote zaken, wat hem keer op keer verbaast. Hij zegt er echter niets over, en knikt gewoon nog een paar keer. Hij zou niet gaan naar een kapper, hij zou er later zelf maar de schaar in zetten. Hij heeft het altijd zo gedaan, staand voor de spiegel, kijkend hoe erg het deze keer is en hoe erg het deze keer zal worden. tot nu toe heeft niemand het opgemerkt.

Een stilte valt weer tussen het tweetal in terwijl zij verder lopen. Uiteindelijk gooit Medow zijn tas op de bagagedrager en beweegt wat heen en weer met zijn handen. 'Het zou niet zo zwaar moeten zijn,' mompelt hij voor zich uit.

'Nog een half jaar, dan ben je er even van af.'

'Gelukkig, ja.'

Andere korte gesprekken worden gehouden tijdens de wandeling totdat ze aankomen bij het park. Hun standaard plekje is nog steeds vrij, waar ze ook op plaatsnemen, Cialan met zijn rug tegen de boom aan. Een diepe zucht verlaat zijn mond voordat hij het praten weer oppakt.

'Hoe lang?' Het is een korte vraag die Medow gelijk op laat kijken van het gras dat zich om hem heen verspreid. Met zijn wenkbrauwen opgetrokken blijft hij toekijken hoe de jongen besluit te spelen met zijn ketting. De vraag is geen goede opener, dat weet Cialan ook wel, maar hij wil het weten. Hij moet het weten.