kapotgemaakte sigaretten en dagdromen [lhbt+]

24 | "I TASTE YOU ON MY LIPS AND I CAN'T GET RID OF YOU."

WAT BEZIELT MIJ de laatste tijd? Wat is het dat mij dingen laat doen dat ik normaal nooit zou durven te doen? Waar zijn mijn gedachtes? Zijn ze überhaupt nog wel van mij of heeft iets of iemand zo afgepakt? Waarom gedraag ik mij zo, zo anders dan normaal? Godverdomme, ik kan niet eens normaal nadenken.

Of fietsen.

De weg naar het strand ging moeizaam. Teveel auto's reden te snel langs ons voorbij, wat hem verschrikt op liet bewegen, waardoor ik bijna mijn evenwicht verloor, waardoor hij weer onhandig op de bagagedrager zat en dus schoot mijn fiets van de ene naar de andere kant en weer terug. Teveel gaten en losse stenen waren op de weg te vinden, wat het eveneens moeilijker maakte door te fietsen zonder om te vallen. Het is te lang geleden sinds ik de route heb gefietst met iemand achterop en dat begon al snel duidelijk te worden.

Hij zei er echter niets over. In plaats daarvan zat hij daar achterop, af en toe proberend een gesprek aan te knopen. We hadden gepraat over vele zaken, al vermeden we één onderwerp en dat was school. Het laatste wat we wilden, was weer gestrest voelen. En dus had hij gepraat over dat hij schelpen verzamelde en vanzelfsprekend even wilde kijken wat er te vinden was. Hij had gepraat over dat ook hij al lang niet op het strand was geweest en niet kon wachten op het moment dat hij zijn schoenen en sokken uit kon doen om met zijn tenen het zand te voelen. Kijkend naar zijn schoenen en sokken was het een goede keuze. Hoewel ze er niet nieuw uitzagen, zou zand eruit krijgen zeker moeilijk zijn. Zijn enthousiasme had iets weg van die van een klein kind. Op de goede manier dan. Hij was gewoon blij dat hij eindelijk iets anders dan school kon doen.

Toen we daar aankwamen, had ik mijn fiets bij de anderen neergezet, veilig en op slot. Moeizaam had hij afgestapt om zich eens goed uit te rekken, terwijl hij zijn mond weer open had gedaan, duidelijk makend dat we soepel aangekomen waren. Zijn omhooggaande shirt had een beetje onderbuik laten zien, wat mij gehaast weg liet kijken. Ik hoefde het niet te zien.

Of wel?

Dat bedoel ik dus. Normaal zou ik nooit zo denken, maar mijn gedachtes lijken de mijne niet meer te zijn, zo erg is het geworden. Niet dat ik tijd had om erover na te denken, op dat moment dan. Mijn gedachtes waren overal en nergens. Maar vooral bij hem. Op een of andere manier was het altijd hem. Nu ook weer, en ik wil er eigenlijk niet aan denken.

Ik weet namelijk prima wat het betekent.

Het voelt vreemd, dat is een ding dat zeker is, en als dit is hoe hij heeft gevoeld over anderen, dan vraag ik me af waarom hij dit zichzelf aandoet. Niet dat hij er iets aan kan doen, ik bedoel, hij kan er niet voor kiezen. Maar toch. Weet ik veel hoe hij zich voelt. Of voelde. Of zal voelen. Of wat dan ook.

Ik weet het wel. Godverdomme, ik weet het wel. Het is niet moeilijk om te weten. Hij is zo makkelijk te lezen als een open boek. Elke gezichtsuitdrukking die hij maakt die kristalhelder. Elk gebaar dat hij maakt laat duidelijk merken wat hij wil. Hij is zo makkelijk te lezen, maar op een of andere manier kan ik er geen grip op krijgen. Op dat moment was hij een open boek in een andere taal, een taal die ik helemaal niet kende.