kapotgemaakte sigaretten en dagdromen [lhbt+]

4| "WHAT IS THIS FEELING?"

______________________________

MEDOW HEEFT NIET meer naar Cialan omgekeken. De lessen worden weer gevuld met een stilte die naast hem gaat zitten. De pauzes tussen die lessen door worden weer aan lege tafels besteed die gevuld worden met sigaretten. Eenzaamheid is wat hij voelt als hij terugkeert naar het grasveld. De sigaretten die hij overal achterlaat, worden niet meer vreemd aangekeken en de pogingen om iets van de rook te maken, worden niet meer zachtjes toegejuicht. Woorden brengen Medow niet meer terug en hetzelfde geldt voor acties. Natuurlijk is de jongen niet van de aardbodem verdwenen. Het ergste is misschien dat hij zich in Cialans gezichtsveld bevindt, elke dag weer. Hij kijkt gewoon niet meer naar hem om, alsof hij veranderd is in lucht.

Het zal hem niest uit moeten maken. Tenminste, dat vertelt hij zichzelf, elke keer weer. Voordat hij naar bed gaat, bedenkt hij zich dat Medow niet verplicht is bij hem te blijven. Als hij opstaat, bedenkt hij zich dat als hij Medow echt nodig heeft, hij zelf naar hem toe kan gaan. Wat houdt hem tegen dat te doen? Het is niet moeilijk om de jongen te vinden. Naar hem toe lopen zal moeizaam kunnen gaan. Praten zal het ergste verlopen. Zijn gevoelens zijn niet uit te drukken in woorden. Tenminste, niet woorden die hij zal gaan zeggen.

Het is ook niet zijn schuld, en dat weet hij als geen ander. Medow zal niet willen dat hij zichzelf de schuld geeft. Hij zal zeggen dat ze beiden schuldig zijn of dat er niets is om schuldig over te zijn. Hij kan de jongen zelfs de woorden al horen zeggen terwijl Cialan zelf een steentje wegtrapt. Hij wil niet aan Medow denken, dat heeft hij al de rest van de dag gedaan. Nu is hij gedwongen om te denken aan hoe hij de situatie kan veranderen.

Wil hij eigenlijk wel de situatie veranderen?

De zwartharige kent Medow pas één hele dag, al voelt het aan als weken. Wat weet hij eigenlijk over hem? Niets. Behalve dat hij problemen heeft met zijn halfbroer. Niet wat hij leuk vindt om te doen in zijn vrije tijd. Niet waar hij woont. Niet wat hij na schooltijd altijd doet. Niet welk vak hij wel leuk vindt en welk vak hij helemaal niets vindt. Misschien zal hij het ook nooit te weten komen.

Gefrustreerd zucht hij. De weg naar huis zal nog lang worden als hij bleef nadenken op deze manier. Het zal twintig minuten moeten duren, en minder met de fiets die hij besloten had niet te gebruiken omdat hij slechts een lesuur had: Engels. De heenweg had hij niet gedacht aan Medow, al had hij de kans er niet voor gekregen door zijn tweelingbroer. De pogingen om al lopen een gesprek te gaan voeren, verliepen moeizaam. Hetgeen waarover ze hadden gesproken, werd even snel weer vergeten. Cialan was te diep in zijn gedachtes verzonken en Faolon had het moeilijk gevonden om tegen hem te blijven praten.

Nu is Cialan weer alleen, want Faolon is nog op school, dramalessen volgend. Het is een vak die Cialan zelf vermijdt wegens het drama dat het met zich meebrengt. Hij heeft geen zin om iemand anders te spelen als hij niet eens zijn eigen rol in de wereld kan vinden. Als het leven een toneelstuk is, dan mag iemand hem eindelijk een script geven. Het is tijd dat hij weet wat er precies aan de hand is. Hij is de slapeloze nachten zat, waarin hij al starend naar het plafond zich afvraagt of het allemaal nog erger kan worden. Natuurlijk kan het nog erger worden, bedenkt hij zich er dan snel achteraan. Op een of andere manier lijken zelfs de makkelijkste handelingen te eindigen in een regelrechte ramp.