kapotgemaakte sigaretten en dagdromen [lhbt+]

0| "WHO ARE YOU AGAIN?"

______________________________

ALS JE AAN iemand zal vragen om Cialan Ece Vertus te omschrijven, zullen ze allemaal hetzelfde antwoord geven. Zwarte kleding, vaak ook nog te groot. Zwarte krullen, die ontembaar lijken te zijn terwijl de werkelijkheid is dat hij er geen moeite voor doet ze te temmen. Kleiner dan een gemiddelde jongen van zijn leeftijd, al zal je dat nooit recht in zijn gezicht moeten zeggen. Dun, een ander feit dat je nooit recht in zijn gezicht moet zeggen. IJsblauwe ogen, het makkelijk makend voor iedereen om een Vertus te herkennen. Sproeten, te veel om te tellen en genoeg om er een hekel aan te hebben. Zwijgzaam, er valt toch weinig te vertellen over een wereld waar meningen de grond in worden gestampt. Met zijn neus in de boeken, er valt toch veel te vertellen over werelden die beter lijken te zijn dan deze. Onopvallend, dat is tenminste wat hij wil zijn, maar is hij dat echt wel? Sarcasme, dé natuurlijke defensie tegen idioten die op deze aardbol rondlopen. Allemaal woorden die gebruikt worden om de student genaamd Cialan Ece Vertus te omschrijven.

Natuurlijk is er meer over hem te vertellen, alleen lijkt hij elke omschrijving te horen. Zodra iemand hun mond open doet om jouw vraag te beantwoorden, duikt een kleine jongen in het zicht op - mogelijk achter een muur, mogelijk achter een boek of mogelijk achter een sigaret - en staart jullie beiden aan totdat de vraag meegenomen wordt door het verleden. Mensen horen niet te praten achter zijn rug om. Zijn oren en ogen bevinden zich overal zonder ze aan het licht te brengen. Alles wat er in het schoolgebouw wordt gezegd, bereikt hem uiteindelijk wel en zodra dat is gebeurd, is er geen weg meer terug. Hij bepaalt wat hij doet met de kennis en hij bepaalt wat hij ertegen kan doen.

Dat kan een gevecht worden, een optie die de voorkeur krijgt als hij een slechte dag heeft gehad, een discussie, een optie die de voorkeur krijgt als er veel mensen in de buurt zijn, of stiltes die duizend woorden spreken, een optie die de voorkeur krijgt als alleen het slachtoffer in zijn buurt zit.

Er is echter meer over Cialan te vertellen dan slechts zijn verschijnsel. Hoewel het een feit is geworden dat hij niet veel praat, is zijn stem zo zuiver als een nachtegaal; mensen willen hem wel graag horen. Hoewel het een feit is geworden dat hij telkens dezelfde kleding lijkt te dragen, staan andere kledingstukken hem ook wel; mensen willen hem wel graag zien. Hoewel het een feit is geworden dat hij de hele dag door leest, weet hij heus wel wat er speelt in deze wereld; mensen willen wel graag naar hem luisteren. En hoewel het een feit is geworden dat hij zich op de achtergrond plaatst, is hij wel bekend; mensen willen hem wel graag kennen.

Waarom eigenlijk?

Cialan Vertus is een nieuweling.

Geen student die vanuit een ander land is komen wonen in de buurt van het gebouw. Geen student die vanuit eenzelfde ander land meedoet aan een uitwisseling. Geen student die een accent heeft die iedereen voor hem laat vallen. Geen trucs en tricks, geen sixpacks of andere spieren. Geen coole auto's, geen harde muziek, geen hippe kleding of ietwat humorloze grappen die anderen pijn kunnen doen. Een brand, dat is er gebeurd, en een gedwongen verhuizing naar het huis van zijn oom, zijn tweelingbroer gezelschap houdend. Gewoon twee verbrandde jongens die hun plaats op een nieuwe school, in de nieuwe maatschappij, moeten ontdekken, de een op een andere manier dan de ander.

Cialans manier is om zich te gedragen als een schaap tussen de wolven. Als iemand tegen hem praat, komt er niets zinnigs uit zijn mond. De woorden staan niet aan zijn kant, willen niet gebruikt worden door een jongen die niet eens zichzelf kan omschrijven. Onduidelijk gemompel en gefluister is het enige wat er te horen valt in zijn omgeving. Als iemand naast hem komt zitten, schuift hij weg, zo nodig naar de andere kant van de tafel. Hij houdt zich gedeisd met een reden. Hij vermijdt mensen met een reden. En die reden was dat hij ze niet kent. Hij weet niet wat ze wel en wat ze nog niet van hem weten. De gebeurtenissen op zijn vorige school heeft hij dan wel achter zich gelaten, anderen hebben dat misschien niet gedaan. Hoeveel geruchten tot leven zijn gekomen, weet hij niet eens en het tekort hebben van die kennis begint hem langzaamaan te irriteren.

Wie weet wat over hem?

Zijn tweelingbroer speelt het anders. Hij gedraagt zich als een wolf tussen de wolven. Hij praat als iemand anders een gesprek met hem wil voeren, zonder dat de woorden hem haten. De woorden haten hem helemaal niet. Niemand haat hem. Misschien doen de schapen het, maar de wolven in ieder geval niet. Ze hangen om hem heen als bijen rond bloemen. Hij hangt ook rond hen heen als een bij om een bloem. Wanneer iemand naast hem plaatsneemt, toont hij interesse in de persoon. De woorden willen wel gebruikt worden door een jongen die weet hoe hij zichzelf wil omschrijven. Ze beginnen een gesprek te voeren, die Cialan van een afstand in de gaten houdt. Als hij geen gesprek kan voeren, kan hij nog steeds naar een luisteren. De mogelijkheid bestaat dat hij er wel iets van leert. Genoeg om de woorden zijn kant te laten kiezen.

De twee broers lijken niet eens op elkaar. Als je aan iemand zal vragen om Faolon Vertus te omschrijven, dan zullen ze allemaal een ander antwoord geven. Het enige wat de antwoorden gemeen kunnen hebben, is dat ze allebei ijsblauwe ogen hebben en op sommige momenten van het jaar hun lengte, natuurlijk of door schoenen. De twee broers dragen niet dezelfde kleding; de een draagt meer kleur dan de ander. Ze hebben niet dezelfde houding; de een is vriendelijker dan de ander. Ze doen al helemaal niet aan dezelfde hobby's; de een traint meer dan de ander. Ze zijn als twee verschillende zijdes van een munt, de een wordt meer bekeken dan de ander.

Faolon Vertus wordt meer bekeken dan Cialan Vertus.

Het maakt Cialan echter niets uit. Hij hoeft de aandacht niet van mensen die doen alsof ze om hem geven terwijl de werkelijkheid is dat ze het alleen doen om hem aan hun zijde te houden. Voor zover mensen hem aan zijn zijde willen hebben. Voor zover hij mensen aan zijn kant wil hebben. Het vertrouwen in de mensheid is naar beneden gegaan sinds vele gebeurtenissen in zijn leven; de brand is er een van. Hij heeft nooit doorgekregen hoeveel mensen hij kan verliezen, kan missen, en één nacht heeft alles veranderd.

Hij wil niet denken aan de vlammen die aan zijn hielen hebben gelikt, het vuur dat zijn huid heeft verbrand en de rook die zijn zicht heeft vervaagd. Gegil en geschreeuw die zijn gedempt, kamers en lichamen die tot as zijn vergaan. Er is niets meer over. Het huis bestaat nog alleen in zijn herinneringen en die beginnen al traag te vervagen. Er zijn sommige nachten waarin hij het bezoekt; donkere nachten waarin hij zwetend wakker wordt met de echo van zijn geschreeuw nog aanwezig in de kamer. Zijn broer heeft hetzelfde probleem.

Ze hebben toch nog wel iets gemeen.

Beiden willen het echter ook niet toegeven. Ze willen niet op elkaar lijken. Cialan wil niet dat mensen denken dat hij even sociaal is als Faolon en Faolon wil niet dat mensen denken dat hij even antisociaal is als Cialan. Mensen denken dat, wanneer ze een tweeling zijn, ze precies op elkaar lijken, maar ze kunnen niet meer van elkaar verschillen dan dat ze al doen.

Er is een zusje geweest, Merlin, die het perfecte evenwicht tussen hen beiden was. Antisociaal en toch sociaal genoeg om gewild te zijn. Van lezen houdend en toch genoeg om niet erdoor in de problemen te komen. voorzichtig en toch voorzichtig genoeg om haar grenzen te ontdekken. Beide ouders hebben van haar gehouden en misschien is het beter geweest dat zij eveneens gestorven waren. Ze hebben hun kinderen waarschijnlijk niet in deze pijn willen zien.

Nu alles is verbrand, moet hij ermee zien te leven en dat is het moeilijkste van een overlever zijn. Geen vechter, het enige wat hij heeft gedaan is wegrennen van de problemen die even later toch in as zijn veranderd. Er is een houvast en dat zijn de herinneringen waarnaar tijd grijpt. Er is geen manier om zijn oude leven weer op te pakken. Er is geen manier om helemaal opnieuw te beginnen.

Het enige wat hij kan doen, is het beste maken van de nieuwe kans die het leven aan hem heeft gegeven. Hij kan opnieuw beginnen, opnieuw vrienden maken, opnieuw lievelingsplekken hebben, opnieuw boeken lezen en opnieuw kleding dragen. Opnieuw vijanden maken, opnieuw respect verliezen en opnieuw uitgescholden worden. Alles kan opnieuw gedaan worden, of het positief of negatief is, of het hem gaat helpen of hem gaat tegenwerken, dat maakt helemaal niets uit. Het is alleen de vraag voor hoelang opnieuw beginnen opnieuw beginnen blijft betekenen.

Maar nog steeds, als je aan Cialan Ece Vertus zal vragen of hij het leven buiten en binnen zijn nieuwe school erg vindt, zal hij slechts zijn hoofd schudden. Want het leven valt mee en daar is een simpele reden voor.