kapotgemaakte sigaretten en dagdromen [lhbt+]

2| "JUST STAY, PLEASE"

______________________________

MEDOW. DAT IS de naam van de jongen die vanmiddag heeft besloten naast hem te zitten. De naam is Cialan bekend geworden zodra mevrouw Molenberg hem een beurt heeft gegeven tijdens de Nederlandse les. Zijn naam heeft door de klas heen gegalmd. Sindsdien is hij het niet meer vergeten.

Nu zit Cialan op de plaats waar hij zijn gevoelens kan uiten. Het is niet zijn slaapkamer - hij deelt die met zijn tweelingbroer. Het is niet de bibliotheek - duizend ogen zullen zich richten op een jongen die vlucht in boeken. Het is niet het mannentoilet op school - iedereen zal hem daar kunnen horen.

Nee, het is buiten, in een park, waar hij al leunend tegen een van de weinige bomen een sigaret op steekt. Het gras kriebelt tegen zijn vingers aan en enkele kleine insecten lopen rond. Rust, bedenkt de jongen bij zichzelf, een zeldzaam verschijnsel dat hij per toeval heeft ontdekt.

Na de eerste schooldag is Cialan begonnen met doelloos rondlopen om de buurt te verkennen. Rijtjes met huizen zijn aan hem voorbij geschoten, terwijl hij de moeite niet doet om de nummers te onthouden. Zo af en toe is er een ander uitzicht geweest; een speelplaats vol schreeuwende kinderen, of een winkelstraat vol met snellopende ouders. Hij heeft geen park verwacht, liggend tussen de grootste en duurste huizen, grenzend aan de grootste weg. En hij heeft al helemaal niet verwacht dat er geen andere jongeren rondhangen. Hij wordt alleen gelaten met de natuur.

Alleen gelaten met zijn gedachten.

Wanneer hij de aansteker veilig opbergt, merkt hij dat zijn handen trillen door de kou. Als een winterse deken hangt het over het open veld. Zuchtend duwt hij zijn ene hand in zijn zak, terwijl hij de ander brengt naar zijn lippen. Voor even voelt hij de werking van de nicotine, hoe het zijn lichaam genadeloos binnendringt, maar dan verliest hij zichzelf.

Niemand weet dat Cialan hier zit. Niemand hoeft het ook te weten. Zijn oom zal alleen naar hem omkijken als hij zijn hulp nodig heeft bij huishoudelijke klusjes. Zijn tweelingbroer zal geen aandacht aan hem besteden, want dat is precies zoals Cialan het wil. En zijn vrienden bestaan simpelweg niet. Als hij hier is gaan zitten met een groep vrienden, dan zal hij lachen en praten. De drukte zal vervolgens langzaamaan naar zijn hoofd toe stijgen maar veel zal het niet uitmaken. Ze zullen hem allemaal begrijpen. Ze zullen hem helpen met zichzelf leren te begrijpen. Misschien zal hij ze zelfs kunnen helpen met henzelf begrijpen. De wereld zal niet langer een raadsel zijn.

Er is echter niemand te vinden en dus voelt de zwartharige woede en verdriet, emoties die hij nooit in bedwang heeft kunnen houden.

Met zijn nagels in zijn vel gedrukt, haalt Cialan diep adem en blaast de rook even snel weer uit. Als hij één ding heeft geleerd tijdens zijn zestienjarige bestaan, is het dat mensen medelijden met hem hebben. Hij kan ze geen ongelijk geven. Als hij zichzelf nu kan zien zitten, zal hij dezelfde emotie hebben. Op een of andere manier straalt hij onzekerheid uit die gaat over zijn plaats in de maatschappij. Ze proberen hem te helpen door hem anders aan te spreken. De labels lijken echter op zijn huid genaaid te worden, tegen zijn wil in. Hij is zichzelf. Niets anders.