kapotgemaakte sigaretten en dagdromen [lhbt+]

1| "I'M USING LIGHTERS TO SEE WHAT IT IS IN FRONT OF ME."

______________________________

DE WITTE TAFEL is leeg. Op het versleten hout liggen slechts een paar sigaretten van Cialan Ece Vertus, sommigen al afgebrand en andere zullen al snel hetzelfde lot onder ogen zien. Hij is te lui om op te staan en ze weg te gooien, hij wil niet de achthonderd verschillende blikken op zich gericht krijgen omdat hij voor het eerst in deze pauze beweegt. Tussen zijn lip rust dan ook een andere sigaret en als die er langzaam uit wordt gehaald, ontsnapt er wolkje rook. Het wordt echter weer meegenomen door de frisse voorjaarswind die over het schoolplein heerst. Verveeld staart de zwartharige het grijs na en zucht dan diep.

Er is ook nooit iets te doen tijdens de pauzes.

Het voelt alsof hij eenzaamheid en bedroefdheid inademt in plaats van hetgeen wat hem normaal kalmeert. Niemand wil bij hem zitten. Hij heeft wel door hoe leerlingen naar hem opkijken, een jongen die hen op een afstand houdt, zittend in het midden van de mensenmassa. Niemand voelt de behoefte om naast hem te gaan zitten, om een gesprek met hem te beginnen of om hem zelfs maar een vriendelijke blik toe te werpen.

De blik die zijn tweelingbroer Faolon naar hem werpt, brandt het ergste. Hij lijkt geen aanstalten te maken om zijn aandacht ergens anders op te richten, zoals de mensen waarmee de jongen zelf een gesprek blijkt te houden. Cialan heeft wel door waarover ze het hebben. Over zijn zwarte jacket, over zijn sigaretten, over zijn houding, over elke beweging die hij ooit heeft gemaakt. Het is ook nooit goed, en hij schudt zijn hoofd. Hij houdt zijn familielid wel op afstand door zijn aansteker. Faolon is bang voor vuur, dat weet iedere leerling. Hij heeft teveel verloren door de vlammen en wil niet meer verliezen. Daarom houdt hij afstand van Cialan, die het vuur bestuurd door een simpele vingerbeweging.

Wanneer Cialan de sigaret alweer tegen zijn lippen aanzet, valt er een onverwachte schaduw over het meubelstuk. Traagzaam verslapt hij de greep op het rolletje en draait zijn hoofd zo om dat hij de eigenaar ervan kan waarnemen. ‘Is er iets?’ murmelt hij kortaf zijn vraag. Er hoeven geen grote hoeveelheid woorden verspild te worden.

Hij verspilt echter wel een grote hoeveelheid tijd om zijn nieuwe uitzicht in zich op te nemen. De jongen die voor zijn neus is verschenen, heeft bruine haren die alleen krullen richting zijn nek. Enkel plukken vallen voor zijn groen ogen. Hij herkent hem vaag, van lessen die ze mogelijk samen hebben gehad. Hij weet het niet zeker, hij zit hier pas twee weken op school en heeft geen moeite gedaan om zijn klasgenoten te leren kennen. Grote kans dat ze hem toch niet mogen en hem verlaten aan het einde van het schooljaar. Hij concentreert zich liever op zijn schooltas zwaar maken, elke dag opnieuw vullen met boeken die hij verveelt doorleest. De informatie moet in zijn hoofd blijven hangen wil hij overgaan naar de volgende klas en om eindelijk dit gebouw te mogen verlaten. Veel zal hij toch niet achterlaten, hoogstens een handvol vrienden.

Tenminste, zo denkt Cialan er graag over.

‘Mag ik op je schoot zitten?’

‘Pardon?’