kapotgemaakte sigaretten en dagdromen [lhbt+]

3| "LIFE HAS JUST BEGUN"

______________________________

WAAROM HEB IK hem alles verteld? Waarom heb ik deze ene keer niet gewoon nee gezegd, zoals ik zo vaak doe als mensen me mij willen praten. Waarom bleef ik deze keer zitten om alle vragen die hij had aan te horen? Het zou gemakkelijker geweest zijn als ik was opgestaan om weg te lopen. Om alle vragen die hij had achter mij te laten - letterlijk - en om nooit antwoorden aan hem te geven. Ik zou hem alleen achterlaten, zoals hij dacht dat ik was.

Alleen deed ik dat niet.

Natuurlijk deed ik dat niet.

Voor een lange tijd hadden wij er zwijgend gezeten. Soms keek hij op naar de lucht. Soms plukte hij een grasspriet om er zenuwachtig aan te pulken. En heel som s keek hij mij aan, met een blik die smeekte om de stilte te eindigen. In praten ben ik echter nooit goed geweest. Ik wilde het risico niet lopen om dit moment eveneens te verpesten. Het liefst had ik gewild dat het voor eeuwig door zou gaan. De rust die om ons twee heen hing, moest er blijven hangen. Ik wilde hem alleen horen adem halen en af en toe horen mompelen over hoe warm het was voor het moment van het jaar.

Toen wendde hij zijn blik volledig naar mij toe.

'Je hoeft het niet te doen,' fluisterde hij. De woorden werden snel meegenomen door de wind. Beiden keken we ze na.

Op mijn beurt staarde ik hem terug aan en schudde mijn hoofd. Natuurlijk hoefde ik het niet te doen, ik hoefde helemaal niets te doen. Toch voelde het alsof ik het moest doen, alsof ik iemand de waarheid moest vertellen. Nu hij hier toch zat, was hij de enige die naar mij zou kunnen luisteren.

Dus haalde ik diep adem en zij dat hij moest beginnen.

Waarover?

De roddels. De verhalen die iedereen wel had gehoord, maar zodanig had aangepast dat ze waren veranderd in leugens. Iedereen had een andere versie gemaakt en dat was het probleem. Mensen bleven praten, zelfs als ik aangaf dat ze hun bek eens moesten houden. Zolang er gepraat kon worden over mij, zou dat ook gebeuren. Het maakte niet uit of alles waar was of niet, als ze maar voor vermaak zorgden.

Het maakte niet uit of alles waar was of niet, als ze maar voor vermaak zorgden en laten die twee dingen nou precies zijn wat de roddels over mij inhouden.

Waar.

Vermakelijk.

Voor kort twijfelde hij nog of hij het wel moest vragen. Het was in zijn ogen af te lezen; een felle glinstering die mij niet ontweek. Standvastig bleef ik hem echter aankijken om hem in stilte uit te dagen toch erover te beginnen.

Uiteindelijk gooide hij de restjes van alle grassprieten weg en trok zijn benen omhoog, om zijn hoofd erop te laten rusten. De twijfels waren nog steeds zichtbaar, maar hij kon ze op een of andere manier verborgen houden. Hij kon ze verborgen houden tot de zon achter de boomtoppen verdween en de maan naar boven kwam om te sterren te laten ontwijken. Zolang hadden wij daar gezeten: twee verdwaalde en verloren tieners die elkaar zo graag de weg wilden wijzen. We spraken echter niet dezelfde taal. Hij kon woorden zo mooi laten klinken, zelfs de meest gevaarlijkste. Ik nam de schoonheid van elk woord weg.