kapotgemaakte sigaretten en dagdromen [lhbt+]

22 | "CIALAN SMILES LIKE CIALAN DOESN'T CARE."

DE GESCHIEDENISTOETS IS inderdaad de dood van het tweetal geworden. Het gehele uur hebben ze gestaard naar de vragen om vervolgens antwoorden op te schrijven die nergens op sloegen. Jaartallen en namen zijn niet te vinden in hun hoofd, geen enkele oorlogen hebben een naam en landen bestaan al helemaal niet, slechts de gedachte dat ze deze toets moesten halen.

Uiteindelijk moesten ze wel het lokaal verlaten. Het geluid van de bel, dat normaal een bevrijding was, was nu hun ergste nachtmerrie geweest dat hen verschrikt uit hun concentratie had gehaald. Zuchtend had Cialan zijn stoel naar achter geschoven en zijn pen neergelegd. Een blik richting de andere kant van het lokaal en het was duidelijk dat ook Medow geen succes had gehad. De jongen haalde een hand door zijn warrige haren heen voordat hij zijn blik verslagen beantwoordde.

Ze hadden de keuze een toets te herkansen en zo te zien zou het deze worden.

Tenminste, dat hadden ze toen gedacht.

'Dat ging niet goed,' mompelt Medow luid genoeg wanneer ze het klaslokaal uit zijn gelopen. Met zijn handen diep in de zakken van zijn ietwat te kleurrijke jasje schudt hij zijn hoofd. 'Nog even en ik ben nog blij te maken met een vier.'

Grinnikend probeert Cialan zijn pas bij te houden. 'Gelukkig is dit de laatste voor deze week. Nu er een weekend tussen zit, kunnen we nog meer leren,' en hij haalt zijn schouders energieloos op. Om eerlijk te zijn, is de uitslag van deze toets wel zijn laatste zorg. Als hij een herkansing moest maken, dan moest het maar gebeuren.

'Denk je echt dat iemand in het weekend gaat leren?' en verbaasd kijkt Medow naar hem op. Niet voor lang, want op een of andere manier kan hij gewoon niet lang naar hem kijken. Zijn groene blik gaat dan ook terug naar de vloer, oplettend waar hij zijn voeten neerzet sinds het steeds drukker begint te worden naarmate zij de trap naderen.

Op zijn beurt van zijn stuk gebracht mompelt Cialan een 'je weet maar nooit'. Alleen wist hij het wel en dat was dat hij het weekend niet constant lerend zou doorbrengen, waarschijnlijk zou hij wat verloren uit het raam staren, met een sigaret in zijn handen en het feit negerend dat de gehele kamer zal stinken en het zeker opgemerkt zal worden door zijn tweelingbroer of zelfs door zijn oom, het laatste waar hij op zit te wachten.

Hij zou de energie niet hebben om een discussie te voeren, gelukkig. Zelfs Faolon was gestrest geraakt door de gedachte aan elke dag een toets maken, en de jongen laat amper zulke emoties zien.

'Wat is de volgende toets eigenlijk op het rooster?' hoort hij Medow vragen terwijl hij zijn jas uit zijn locker haalt. Het geluid van een bos sleutels, laat Cialan gehaast opkijken. 'Ik dacht wiskunde,' antwoord hij, en voor de zekerheid haalt hij zijn mobiel uit zijn zak om tot de ontdekking te komen dat hij gelijk heeft.

De ander moet zijn veranderde gezichtsuitdrukking hebben opgevangen, anders zou hij niet een hand op zijn schouder hebben gelegd. 'Het komt wel goed. Dat heb je net zelf nog gezegd.'