Oszukana.

Rozdział 19 - Smutna Rozmowa.

Po tym poszliśmy do hotelu a ja byłam bardzo rostrzęsiona. Kiedy dotarliśmy na miejsce szybko pobiegłam na górę a za mną z niepokojem pobiegł Dino. Kiedy obaj byliśmy na gorze przed naszym pokojem Dino z za niepokojem zapytał.

-Karen ja już nie wytrzymam powiedz mi o co chodzi.

-Ja nie wiem jak mam ci to powiedzieć przeżywam teraz najtrudniejsze chwile w moim życiu.

-Ale co nie podoba ci się tu ze mną w Paryżu jeżeli chcesz to możemy stąd już jechać.

-Nie ale to nie o to mi chodzi.

- Jak nie o to to o co chodzi mojemu kochanemu wampirkowi.

- Naprawdę nie wiem jak mam ci to powiedzieć.

- Naprawdę już ci powiedziałem, że mi możesz mówić wszystko nawet najgorszą prawdę.

- Tak wiem, że tak mówiłeś ale jeżeli ci to powiem będziesz brał mnie za wariatkę albo uznasz, że wszystko to co ci powiem jest tylko wymysłem z mojej bujnej wyobraźni.

- Obiecuję, że tak nie pomyślę tylko powiedz mi o co chodzi bo nie umiem już znieść, że tak ciągle chodzisz smutna.

- No dobrze jeżeli tak ci na tym zależy to powiem.

-No nareszcie myślałem, że już nigdy się nie wypowiesz jeżeli chodzi o tą sprawę.

- No to w takim razie powiem. Jeszcze nie dawno po przyjeździe tutaj i niedługo po naszym ślubie miałam taki sen. Obudziłam się w tym hotelu, w którym w chili obecnej nocujemy tylko, że ciebie wogule tam nie było z resztą nikogo tam nie było. Kiedy wyszłam z naszego pokoju wszędzie było ciemno tylko widziałam światło dobiegające z windy. Kiedy popatrzałam się w dół ujrzałam wielkie ślady stóp. Przestraszona poszłam po nich i doprowadziły mnie aż do wyjścia. Kiedy popatrzałam się na niebo Paryża panowała tam jakaś dziwna atmosfera a całe niebo było pokryte czymś czego jeszcze nie widziałam w całym moim życiu. Stałam tak aż nagle coś chwyciło mnie za ramię. Kiedy się obróciłam byłeś tam ty i czekałeś na mnie przed ołtarzem a obok siedzieli goście. Bardzo powoli z każdym małym krokiem zbliżałam się do ciebie. Kiedy staliśmy oboje przed sobą najpierw popatrzałam na ciebie później na gości a kiedy znów popatrzałam się na ciebie byłeś cały z krwi a także i ja lecz kiedy popatrzałam się w tą stronę gdzie siedzieli nasi goście widać tam było tylko wielka piramidę z pozabijanych naszych gości i, że to my ich zabiliśmy. Więcej już chyba nic nie było ale ogólnie to tylko tyle pamiętam.

- Naprawdę i to przez ten wredny sen przez tyle dni byłaś taka zamknięta w sobie?

-Tak to przez ten sen po prostu bałam się od tej chwili, że morze nie zabijemy naszych gości tylko pomyślałam, że to któremuś z nas może się coś stać.

- Jeżeli mogę cię w jakiś sposób uspokoić to w taki, że nic się nam tu nie stanie i wytrzymasz tu chyba jeszcze ten jeden tydzień co?

- Tak wytrzymam i wiesz o wiele mi lżej jak się ci wyżaliłam.

- No widzisz następnym razem od razu nie zwlekając mów mi o co chodzi.

-Obiecuje, że następnym razem o wszystkim będę ci mówić.

- No a teraz chodź tu do mnie i już się nie bój bo nic się tu nam nie stanie.

Tylko chciałabym aby to była prawda bo już nie długo nieznajomy wampir za zachowanie Karen szykował słodką zemstę.