Hayatımdaki en kararsız olduğun zamandı, düşündüğü için ailesiyle birlikte İzmir'e döndü.
Anneannesi'nin durumu iyiydi, Hayat vakit kaybetmeden karakola gitti.
Müdür Bey'in odasına girdi,
- Müdür Bey..
- Hayat Hanım hoş geldiniz.
- Hoş buldum Memur Bey, ben Nefes için gelmiştim.
- Tabi otopsi sonucu zaten çıktı, hastaneden çıkmıştır diye umuyorum isterseniz arayabilirim.
- Çok iyi olur Memur Bey öğrenelim, son kez de olsa görmek istiyorum..
Hayatın içi yanıyordu, Nefes'i polisten daha çok önemseseydi belki de şuan hayatta olurdu.. Onu kurtaramadığı için kendini suçluyordu.
- Memur Bey ben çok özür dilerim...
- Hayat hanım siz neden kendinizi suçluyorsunuz ki? bulamamamızın bir suçlusu yok ki.
- Öyle tabi ama o kız benim için çok değerliydi, onu göz göre göre kaybettim..
- Ah Hayat Hanım... Üzülmeyin lütfen elimizden bir şey gelmemesi çok üzücü çok özür dileriz.
- Sağ olun Memur Bey siz elinizden geleni yaptınız ben son kez olsun görmeye gideyim.
- Tamam Hayat Hanım görüşmek üzere.
Hayat karakoldan ayrıldı ve hastaneye gitti. Hastanede morg bölümüne girdi.İçerde vücudu beyaz örtülü ile kapalı bir şekilde yatıyordu.
Hayatım içi parçalanmıştı, onu halde görmek hiç aklıma gelmezdi. İçeri girmeden ağlamaya başladı kendini hâlâ suçlu hissediyordu.
Morg görevlisine söyleyip Onu son kez görmek istediğini belirtti. Görevli onayladı , içeriye girip örtüyü açtı.
Hayat kendini tutamadı haykırarak ağlamaya başladı.
- Canım benim gözlerimin önünde ellerimin, avuçlarımın içinden kayıp gittin.. Başına ne geldi, ne oldu, kim yaptı bilmiyorum ama umarım gittiğin yerde huzur içinde mutlu bir şekilde uyursun.. Seni çok Özleyeceğim Nefes'im..
Hayat öğlen namazıyla birlikte Nefes'i sonsuzluğa uğurladı..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BİZ BİR "BİZ" OLAMAYIZ
Novela Juvenil" Hayat hassas ruhlar için bir cehennemdir." Bu hikaye eşcinsel bir bireyin, içinde kaybolduğu hayatını aile içi yaşanmışlıklarını, hayallerini, pişmanlıklarını ve yaşadığı zorluklarla kalkınmaya çalıştığı mücadele ettiği, çevresindeki homofobik in...
