BİZ BİR "BİZ" OLAMAYIZ

71. Bölüm: Endişe

Ama gitmesi de gerekliydi onunla konuştu.

-Şey Melsum benim şimdi gitmem gerek, daha sonra ziyaretine gelirim tamam mı?
- Olur her zaman beklerim.
- Tamamdır.

Ares odadan çıktı, bir yanı üzgündü. Melsum'u yalnız bırakması ne kadar doğruydu acaba. Ya başına bir şey gelseydi? odaya girdiğinde ailesini sorma fırsatını bile bulamamıştı Ares... odaya geri döndü, seslendi.

- Melsum sormayı unuttum da
- Neyi?
- Annen ile baban burada mı?
- Evet evet burada
- Heh tamam o zaman
- Ne oldu ki?
- Ya içime sinmemişti seni yalnız bırakmak o yüzden.
- Anladıımm, sorun yok ya ben alıştım yalnızlığa.

Ares'in içi kötü olmuştu özür diledi.

- Ben... ben özür dilerim amacım seni üzmek değildi.
- Hayır ya neden özür diliyorsun senin bir kabahatin yok ki olsun.
- Kendimi kötü hissettim.
- Hissetme gerçekten seninle ilgili bir durum yok ortada.
- Pekâlâ o zaman ben çıkayım.

Melsum kısık bir sesle Ares'e seslendi.

- Aress...
- Efendim?
- Birdaha gel olur mu?
- Gelirim tabii ki şimdilik hoşçakal.

Ares kapıyı çekip odadan ayrıldı. Biraz olsun içi rahatlamıştı ailesinin yanında olduğunu öğrenince.
Ares kendi odasına yöneldi kapıyı açtı karşısında ailesini ve arkadaşlarını gördü
atıldı.

- Ne oluyor hepiniz toplanmışsınız?
- Ee yalnız kalacağım dedin baktık ki odada yoksun?
- Hava almaya çıkmıştım öyle.

Timur atıldı.

- Oğlum çıkış işlemlerini hallettik, doktorlarla da görüştüm en yakın zamanda fizik tedaviye başlıyorsun.
- Tamam baba teşekkür ederim hazırlanayım o halde çıkın siz geliyorum ben de.

Hep birlikte dışarı çıktılar, Ares kıyafetlerini değiştirdi. Bir yandan da kolunu düşünüyordu acaba kolunu tekrar geri hissedebilecek miydi?
onu hissedemez ise yazı yazamaz , resim çizemez, taşımak istediği eşyayı bile taşıyamazdı. Ares solaktı çünkü...

Vakit kaybetmeden aşağıya indi. Annesi ve babası sarı vosvos'un içinde onu bekliyorlardı. Arkadaşlarına ve Abel'e teşekkür edip hepsine kocaman sarıldı. Ardından arabaya döndü.

- Gidebiliriz babacığım.
- O zaman gidiyoruz.
- Eveett!!