Demon Slayer 🍃Acı Hissedilmeyi Talep Eder 🍃 Sanemi x oc (DÜZENLENİYOR)

🍃Sen insanların hayatların koru. ben seni korurum.

Ena:

Artık Sanemi ile beraber yaşamaya başladık. Giyuu-san'ın tedavisi dışında da hasta baktığım yoktu. Neredeyse her şeyi boşlamıştım çünkü Sanemi'nin şu anki sağlık durumu beni çok endişelendiriyor.

Evet, hastalık çok yavaş ilerliyor ama geçen günlerde yine kan kustu ve birkaç gün yataktan bile kalkamadı. Yaptığım ilaçtan azar azar veriyorum. En azından daha az acı çekerek...

Tanrım bunu kabullenemiyorum. Artık tedavi olma konusunun imasında bile bulunsam benden kaçmaya ve konuşmayı yarıda kesmeye başladı.

Verdiğim ilaç dozundan dolayı biraz kendine gelmişti ve dışarıya evin ihtiyaçlarını almak için dışarı çıkmıştı.

Bende odada boş boş oturmaktan sıkılım kıyafetlerini karıştırmaya başlamıştım.

Dolabındaki kıyafetleri karıştırıken onun eski bir kıyafetini buldum. Yerinden alıp katlı olan kıyafeti inceledim.

Üniformaya benziyor...

Ah, bu hashira döneminden kalma bir kıyafet mi acaba?

Arkasında iblis avcısı yazıyordu. O kıyafetin hemen altında da katlanmış bir haori vardı. Onun arkasında da öldür yazıyordu.

Yere oturdum ve sırtımı duvara yaslayıp üniformayı detaylıca inceledim.

Çok yıpranmış. Hatta yer yer küçük yırtık ve nezelmeler vardı.

Bir an gözlerimi kapatıp hayal ettim... Sanemi bunun içindeyken nasıl gözüküyordu acaba?

Emin değilim ama şundan eminimki çok karizmatik olurdu.

Ayağı ve üniformaya sarıdım.gözlerimi kapadım ve hayal etmeye başladım.

Ah... romantik bir şiir gibi karşı karşıya gelseydik keşke.

Mesela...

Issız bir orman ve o ormandan gecenin bir vakti bir şekilde geçmek zorunda kalan zavallı masum bir kız...

Çalılıklardan bir ses duyulur ve ay ışığı dışımda hiçbir ışık kaynağı olmadan, ağaçların arasındaki zifiri karanlığa tedirginlikle seslenirim.

"Kimse var mı?"

Derken yırtıcı ve agresif bir iblis benim üstüme atlayıp beni tam yemeye başlayacaken göz açıp kapayıncaya kadar iblisin elinden güven ama bir o kadar da yara dolu kollar beni kavrayıp kurtarır. O yüzü yara dolu, beyaz saçlı, inci gözleriyle yakışıklı hashira bana bakar ve:

"İyi misiniz prenses"

(Ena)- ah~ çok romantik~

Üniformayı burmuna götürüp kokladım. Onca zaman geçmesine ve hiç giyinmemesine rağmen hala Sanemi'nin kokusu var.

Ne canlar kurtardı belkide bu üniformanın içindeyken. Ne fedakarlıklar, ne ödünler vermiştir kendinden.

(Ena) - ah~ benim küçük yakışıklı prensim.

O kadar yüksek duygular hissediyordum ki üniformaya sarılıp kendi kendime mırıldanarak, aheste aheste dans etmeye başladım.

Arkamdan gelen bir kıkırtı ile güzel rüyalarımdan koparıldım ve hemen arkamı dönüp baktım.

Sanemi kucağında bir kese kağıdı ile içeri girmiş kapıya yaslanmış ve yorgun gözleri kısıla kısıla gülümseyerek bana bakıyordu.

Utancımdan yerin dibine girmiştim.