İşte tam o anda bir farkındalık ona çarptı. Şu anda kucağında bulunan şey, altı adet sonsuz güce sahip taşla süslenmiş olan eldiven, herşeyi düzeltmesine yardımcı olabilirdi!
Tüm ölümler engellenebilirdi!
Ve böylece, yazarın öylesine yazdığı bu gari...
Peter ertesi gün olduğunda o büyümsü şeyi bozmadı ve kendi oluruna bıraktı.
Bunun iki sebebi var ;
1. Olarak, eğer şimdi burda çalışmaz ise daha sonra uyuşturucuların, içkilerin kol gezdiği bir yerde çalışması gerekecekti.
2. Olarak bozmayı bilmiyordu ve bu güçle ilgili birşey yapmak istemediği için öğrenemeyecekti.
Gerçi bu adamın gözüne her baktığında midesinin bulanmadığı anlamına gelmezdi. Oğlan, gün boyunca kafe sahibinden -ki adının edward olduğunu düşünüyor- kaçtı.
Fakat işin hoşuna gitmediğini söylese yalan söylemiş olur. Genel olarak insanlar azdı buyüzden pek bir iş çıkmamıştı. Saat üç gibi yoğunlaştığında da kasaya geçti, böylece sinir bozucu müşteriler yerine kararsız müşteriler ile uğraşmak zorunda kaldı.
"Pardon, bir kahve alabilir miyim?"
Peter, küçük bir gülümseme ile işini yapmaya devam etti.
{•}{•}{•}{•}{•}{•}{•}{•}{•}{•}{•}{•}
Akşam saat on çıkmak için biraz geç bir saat. Ama peter şikayet etmiyordu. Sonuçta daha yeni hiç dokunulmamış hamburger yedi. Nasıl mutlu olmazdı?
Tam çıkmak için toplanıp dışarı gidecek iken omzuna dokunan nazik bit el onu durdurdu.
"Buyur bugünlük maaşın." dedi edward elinde 100 dolar ile.
"Ama benim günlük maaşım 20 dolar değil miydi?"
(Orda para fazla mı değil mi bilmiyorum ama işte yetiyo bu sanırım?)
Adam küçük bir gülümseme ile, "başlangıç için küçük birşey." dedi.
Çocuk itiraz etmek üzere iken adam onu hafifçe dışarı itti ve kapıyı kapatım yürümeye başladı. "Ama efendim!-"
Adam geri dönmeyince Peter elinde ki paraya kaşını çatarak baksa da onu iyice sıkıp koşmaya başladı. En yakın markete doğru.
•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•
Elinde dolu 2 poşetle gece vakti evine geri döndü. Poşetlerde ağırlıklı olarak yiyecek ve su bulunmasına rağmen çok ucuz bir t-shirt ve de küçük bir battaniye aldı.
Şimdi hemen hemen herşeyi olmuştu. Para, barınak, yiyecek.
Tek eksik şey, Spider-man.
Peter'ın yaptığı hesaplamalara göre, eğer şimdi den Spider-maninge başlar ise New York savaşına katılabilirdi.
Fakat burda kostümden daha büyük sıkıntılar vardı.
Çünkü kostümü bir şekilde halledebilir. Hatta belki gerçekliği kunlanarak sadece halisünasyon görülmesini bile sağlayabilirdi!
Ama hayır asıl önemli konu o değil. Önemli konu ağ sıvısı ve de ağ atıcıları.
Atıcıları yapmak için birkaç metal parça ve bir tornavida dışında pek bir ihtiyaç yok. Peki ya ağ sıvısı? Onların belirli ulaşılması kolay olmayan kimyasallardan yapılması gerekir.
Bu açıdan midtowna gerçekten minnettardı. Çünkü orası gibi şanı kendinden önde yürüyen iyi bir okulun bu tür kimyasallara sahip olması büyük rahatlık olmuştu.
Eh, artık liseye gidemez. Bu halde değil.
O zaman Spider-man nasıl (geri) gelecek?
Kendi içinden keşke organik ağ üretebilseydim diye geçiren Peter seçenekleri taramaya başladı ancak yarısı ya illagel yolla ya da yakalanma riskiyle bitiyordu.
Ne yapacağını düşünür iken zihinsel fikir panosunu sadece tek bir düşünce kapladı.
Stark endüstrileri.
Tabi ki tüm kimyasalları bulmak, ağ atıcılarını geliştirmek için mükemmel yerdi ancak kimliği bile yoktu. Kimliksiz birinin oraya girmesi imkansızdı.
"Mektuplarla bir insan yaratılınabilir"
Hey bu doğru! Neden bir kimlik yaratmıyordu ki?? Bu onun hayatını çok ama çok büyük ölçüde rahatlatırdı.
Peki nasıl yaratacak?
Peter parmaklarını kıtlattı.
•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°
Umarım saçmalık gelmiyordur. Cringe bulunan herşeyin söylenmesini istiyorum ki saçma birşeyler ortaya çıkıpta hem beni hem sizi sıkmasın.
•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°
Ertesi gün iş, saat 4 de başlıyordu. Yani Peter'ın işden önce kütüphaneye gidip orda bilgisiyar sayesinde yeni bir hayat kurmak için yeteri kadar zaman vardı.
Yeni aldığı t-shirtü giyip ve de üstüne zaten olan ceketini (ilk geldiği anda üstünde siyah bir ceket, beyaz kolu kısa bir gömlek ve de siyah bir eşofman altı ile uyanmıştı. Tek eksi hiçbir şekilde temizlenmemişti sadece giyinip yollanmış gibi) giyip, zaten aklında bulunan adrese gitti.
Uzun fakat pek de geniş olmayan binaya girdi ve hızlı adımlarla kütüphanenin bilgisayar olduğunu hatırladığı kısmına gitti.
Ve yazar klasik "yanlışlıkla buluşma" ve ya "tesadüfleri" pek sevmediğinden, kimse onu rahatsız etmeden güzel bir şekilde yeni kimliği için başladı belgeleri yaratmaya...
•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•
Anlaşıldığı üzere, bir doldurma bölümü. Yani çok iyi değil ama sıkıntı yok! Bir şeyleri düzene oturtturmam lazım.
Umarım beğenmişsinizdir!
Okuduğunuz için teşekkürler!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Aile bilgisayarı olmasaydı bunu yapardım ana fotoğrafı.
