Zaman Saçmalıkları (Düzenlemede)

Bir karaktere parlayan el vermek ve bundan bahsederken ki gariplik hissi

Bilgi: bir cümleyi bitişik yazıyorsam okumanıza çok gerek yoktur sadece stres ve sıkıntı bildiriyordur.

Bilgi No2: Geçen bölüm ne yazdığımın farkındayım ama bazen bazı şeyleri sonradan anlatmak daha mantıklı olur.
(Okurken neyden bahsettiğimi anlarsınız.)

Bilgi No 3: Bu gün gerçekten ağırdan alıp her şeyi açıklayacak kadar sağlıklı değilim bu yüzden anlatım tarzım biraz değişikse affedin.

Genç bir kahraman New York sokaklarında sıkı manevralarla mini ufoları birbirine çarpıştıryor, ve bazende biraz ağın yardımıyla yine aynı ufoları yere yolluyordu.

Fakat gerçekçi olmak gerekirse, düşünülen şeyler bu havalı dış görünüş ile alakalı bile değildi.

"Siktir siktir siktir siktir siktirsiktirsiktirsiktir..."

"Portalı kapatmak için tekçözüm olan asayı gittimve kocaşehrin saçmasapan biryerinekoydum. Neden.... birkezolsunhavalıgörünüyormuyumdiyedüşünmeyi bırakıpyaptığımeylemlerinvaracağıyeri düşünmüyorumki??Şimdibenonugerinasılalacağım?Ağfırlatarakgitmekhemgörevyerindençıkmakolur hemdeçokzamanalır.Benimokadarvaktimveağımyok amaayrıcaışınlanamdaçığlıklarınsesinegöreimkansız Ve-"

"Spider-man arkanda!"

Hawk-eye'ın uyaran sesi ile baş ağrsının çok düşünmekten değilde örümcek hissi yüzünden olduğunu fark eden Genç, son anda iç güdülerini takip ederek sol elinin iplerle bağlantısını kesip kendini sağ tarafa çekmeye zorladı, dişlerini titrecek, kadar büyük ve sert bir kuvvetle binaya çarptı, onu sıyırarak geçen ve eğer son anda kaçmasaydı yakalacak olan uçan araçsa, yarım kalan işi bitirmek için geri dönmeye yetecek kadar geniş bir yer arayarak son sürat duraksamadan yoluna devam etti.

Büyük bir yaralanmanın bu kadar yakın olmasının bilgisiyle ürperen örümcek, parmaklarının ucuyla tutunmaya çalıştığı binada nefesini düzeltmek amacıyla derin, büyük nefesler aldı, arada küçük hıçkırık gibi kesintiler olsa da istifini bozmamak için uğraşıyordu . "Sakin ol Parker. Ne kadar az panik o kadar mantık."

Bu belki de bir kaç saniyelik basit ve muhtemelen daha önce başına gelen bir deneyim için büyük bir tepki olarak gözükebilirdi, gayette. Ancak işin aslına bakacak olursanız, Genç adam sadece şimdinin değil, geçmişin ve geleceğin stresiyle titriyor, düşüncelerinin derinliği ile kaygısını arttırıyordu. Öyle ki bu kısacık olay bile onun bu uzun günün sabahından itibaren baskıladığı tüm o sıkıntının hafifçe gün yüzüne çıkmasını sağlıyordu.

Üstelik içinde ki o sıradan masum genç Peter Parker bunların hepsini tek başına kaldıramayacak kadar donanımsızdı. Ergen beyni bunun için yaratılmamış, tüm o kanları şiddeti görmeye, koca bir şehri, hatta daha sonrasında evreni kurtarmanın yollarını düşünmeye programlanmamıştı. Sonuçta tek başına neydi ki o? Aptal bir dünya da, aptal bir örümcek tarafından ısırılıp sırf büyük bir güç elde ettiği için daha okula yeni başladığı zamanlarda ki bir savaşı durdurmaya çalışıyor, bunu yaparken de aşırı düşünce içinde kaybolup kendi suikastını planlıyordu.

Açıkcası, Peter sadece şu 24 saatin onu nasıl yıllarca yaşlandırdığını bilmiyordu...

...Ama hayattan bıkmıştı bile.

"İyi misin Spidey?"

Genç kendini toplama umuduyla yutkundu, son derin nefesini -hala biraz titrek olsa da- alıp, krizinin
yeteri kadar düzeldiğini düşündüğü anda yavaşça elini yapıdan kaldırdı ve kulaklığına götürdü.