Mon amour pour toi || KYLIAN MBAPPÉ

Rozdział 13: "Dziękuję ci za wszystko"

Szliśmy przed siebie, wciąż trzymając się za rękę. Widziałam, że masa ludzi mija nas wzrokiem, nie do końca będąc przekonanymi, czy widzą Kyliana, czy kogoś innego. Ta wątpliwość wynikała z tego, że raczej nie miał w zwyczaju publicznie okazywać sobie z kimś uczuć, a gdy już to robił to zazwyczaj w odosobnionych miejscach, do których i tak chcąc czy nie chcąc docierali paparazzi robiący mu zdjęcia.

Nie znałam za dobrze jego historii randkowania, ponieważ nie pytałam go o to i nie potrzebowałam tej informacji do szczęścia. Jakbym chciała to mogłabym wszystko znaleźć w internecie i w taki właśnie sposób natrafiłam na artykuł odnośnie jego domniemanego związku z inną modelką, który on jednakże publicznie zdementował wspólnie z drugą, zamieszaną w to. Zakładałam, że miał na pewno większy staż w relacjach niż ja, aczkolwiek nie dotarłam już do takich szczegółowych informacji.

Tak samo było w przypadku znalezienia artykułów odnośnie jego sprzeczki z Neymarem. Istniało wiele publikacji, a niektóre z nich przedstawiały fakty na znaczną korzyść Neymara i niekorzyść Kyliana, a niektóre wręcz odwrotnie. Dlatego prawdę mówiąc sama nie byłam w stanie stwierdzić już co jest prawdą. Fakt, nie znałam może wersji Kyliana, ale mogłam łatwo przypuszczać, że jednak w tym wszystkim to Neymar mówi prawdę. Dlaczego? Po prostu wzbudził we mnie większą sympatię i zaufanie. Pozostała jeszcze kwestia tego, co powiedziała Vanessa, tym samym nakreślając 3 punkt widzenia na sprawę, który nie obejmował tak naprawdę żadnych stron, a jedynie był skokiem PR-owym. Jeżeli jej przypuszczenie było prawdą, to z jednej strony był to czysty debilizm, a z drugiej jednak ktoś miał potężny łeb do interesów.

— Gdzie idziemy? — zapytałam nagle, nie wiedząc gdzie dokładnie zmierza wciąż trzymający mnie za rękę piłkarz. Szedł dość szybko w porównaniu do mnie, dlatego nadążenie za nim, aby dosłownie nie ciągnął mnie za sobą było dość problematyczne.

— Zobaczysz — odpowiedział szybko i obojętnie.

— Jeżeli tak ma wyglądać nasza rozmowa to nikogo nie przekonamy do tego, że jesteśmy razem — zauważyłam. — Sam wyszedłeś z inicjatywą rozmowy, a ograniczasz się do jednego słowa.

— W takim razie co chcesz żebym ci powiedział? — spytał, a w jego tonie mogłam usłyszeć nutkę poirytowania, co wcale mi się nie spodobało. Jego zmienność naprawdę mnie irytowała i nie rozumiałam dlaczego raz jest naprawdę w porządku, a za chwilę zachowuje się znów jak dupek, na którego się kreuje, ponieważ nie uwierzę, że jest taki naprawdę, tacy ludzie po prostu nie mogą istnieć.

— Nie możesz być znowu znośny? — zapytałam, co spowodowało, że zatrzymał się i westchnął. Chyba zorientował się, że zachowuje się niewłaściwie.

— Przepraszam, po prostu... jakoś tego wszystkiego nie czuję, wiesz? — przyznał szczerze już o wiele łagodniejszym tonem. Pokiwałam głową ze zrozumieniem, bo w tym właśnie momencie rozumiałam go chyba lepiej niż ktokolwiek inny. Widziałam, że zamierza kontynuować i powiedzieć coś jeszcze, dlatego mu na to pozwoliłam.
— To dla mnie całkiem nowa sytuacja. Nie mówię już o tym, że chodzi tu o ciebie, bo miałbym tak bezwzględnie z każdym, kogo bym nie znał dłużej niż kilka miesięcy. A ciebie znam zaledwie z kilku rozmów i to raczej niezbyt długich i przyjemnych.

Rozumiałam go. Chyba nigdy nie potrafiłam aż tak utożsamić się z czyimiś słowami jak teraz z jego. Dosłownie czuł to samo, co ja.

— I do tego jeszcze fakt tego, że pierwszy raz muszę udawać coś pod publikę i jakoś zrobić to na tyle dobrze, żeby ludzie mi w to uwierzyli. Na początku brzmiało to banalnie, ale wychodzi na to, że bardziej oszukuję teraz sam siebie niż inne osoby — dodał po chwili. Zaskoczyły mnie te słowa. Gdzie ten zadufany w sobie piłkarz, którego interesuje czubek własnego nosa? Przed chwilą jeszcze tu był. Jego zmienność w zachowaniu była jak loteria, nigdy nie wiesz na co trafisz w danym momencie.