Player|Jikook|✔

7

İki hafta boyunca ev okul ve iş yapmıştı Jimin. Kendini robot gibi hissediyordu. Ailesi tarafından kurulmuş bir robot.

Bugün nihayet telefonunu alacaktı. Heyecanlıydı çünkü alır almaz hemen Jungkook'a yazacaktı.

Uslanmıyordu.

Fakat bu sefer onu kaybedemezdi. Çünkü Jungkook onun için sadece bir arkadaş değildi.

Çok özeldi.

Yüzüne yayılan hoş gülümseme ile yarı zamanlı işinden çıktı. Harçlığını çıkarmak için hafta sonları buraya geliyordu. Kafa dağıttığı için de seviyordu. Evde oturup ailesiyle kavga etmektense garsonluk yapmak bin kat daha iyiydi.

Hızlı adımlarla eve vardığında salona girdi ve oturan ebeveynlerine bakıp: "Telefonumu alabilir miyim?"diye sordu. Heyecanlı olduğu fazla belirtmiş olacak ki babası: ''Hayır.''dedi.

''Ama 2 hafta oldu.''

''O adama yazacağını bu kadar belli etmeseydin belki verirdim. Ayrıca sosyal medya hesabını kapatıp Appstore'a şifre koydum.''

''Baba-''

''İbne misin?''

''Ne?''

''Neden elin adamı için bu kadar heyecanlanıyorsun?!''

''Çünkü ilk defa biri beni dinledi! İlk defa biri bana anlayış gösterdi! Bana bağırmadı, kızmadı! Sadece gülümsedi! Bu kadar mı zordu sevgi göstermek?! Ya ben yüzünüz gülsün diye hayatımı çürüttüm! Ama siz hâlâ üzerime gelmeye devam ediyorsunuz! Anne ve babam olduğunuz için saygımı korumaya çalışıyorum ama daha fazla dayanamayacağım! Gidiyorum ben! Gidin kendinize başka oyuncak bulun!''

Jimin yaşlar boşalan gözleriyle kapıya doğru ilerlerken kolunu tutan babası buna engel olmuş ve onu odasına doğru çekiştirmeye başlamıştı.

''Bırak beni! İstemiyorum sizinle kalmak! Beni üzmekten başka işe yaramıyorsunuz! Sizin gibi anne babaya lanet olsun!''

Sarışın genç bağırıp çağırmaya devam ederken, Bay Park onu odasına atıp kapıyı üzerine kilitledi.

''Aç kapıyı! Aç şu sikik kapıyı!''

''KAPA ÇENENİ!''

Jimin kapıyı yumruklamaya devam ediyor, Bayan Park ise Bay Park'ı sakinleştirmeye çalışıyordu.

''Sakinleş biraz. Yarın oturur sakin sakin konuşuruz. Gitmek isterse gi-''

''Hiçbir yere gitmeyecek. Onun evi burası. Sanki yaşayabilecek parası var! Anca gitsin o adamla yesin parasını! Bir yapmadığı bu kalmıştı! Ama belki o adam altına yattığı için para falan veriyordur. Şaşırmam doğrusu.''

''BEN FAHİŞE DEĞİLİM!''

''Hana sustur şunu elimde kalacak.''

''Tamam, sen yat hadi.''

Öfkeli adam yatak odasına doğru ilerlerken, Hana oğlunun odasının önüne geldi ve derin bir nefes aldı.

''Oğlum, iyi misin?''

''Gi-git anne, kalbini kırmak istemiyorum.''diye kırgın bir ses duyuldu kapının arkasından.

Hana'nın kalbi parçalanırken gözlerini yumdu sıkıca. Eşinin yaptıklarını desteklemiyordu ancak ses de çıkaramıyordu. Eşinden korkuyordu.

Ancak anne yüreği dayanamadı.

''Gece telefonunu getireceğim. Şifreyi de biliyorum. Konuş onunla, ama ilk olarak mezun ol oğlum. Önce işini ele al, sonra aşkını yaşa. Yoksa benim gibi bir adama bağlı yaşarsın.''