DİLEFGAR

27. Bölüm

Çok oy, çok yorum = Motive Olan Yazar = Hemencecik Yeni Bölüm

Aşklarım Dilefgar'ımız neden sıralamada yükselmiyor ya? Ben üzülmek. Lütfen oy ve yorumlarınızla destek olun. Siz beni kırmazsınız<3

Bu bölüm 400 yorum olur mu? Bence bu sefer başarabiliriz!!!

Bu arada bölüm nedense pek bir hoşuma kaçtı.

Bölümün şarkısı Çelik - Benimle Kal.

Bu şarkı Yaman'dan Dolunay'a.

Beni takip ederek ailemize katılmak isterseniz hesabım lanetlibalik

ig: lanetlibalik

Keyifli okumalaaaaar<3

***

Onu itmeye çalıştım. "Ne demek sen benim yangınımsın Yaman?" Dedim. "Bana metresin olmamı teklif ettikten sonra böyle cümleler kurmaya hakkın yok senin."

"Kızım, kızgındım diyorum işte. Öfke ile söyledim anlamıyor musun?"

"Ne yaptım ben Yaman ya? Ne yaptım? Ne kadar büyük bir suç işlemişim ki bu kadar kızdın bana?"

"Benim bir yalan yüzünden hayatım mahvoldu Dolunay. Sen benim ne yaşadığımı anlayamazsın."

"Tamam hata yaptım Yaman ama sen hiç mi hata yapmadın hayatında? Bu kadar ağır bir hakareti hak etmiyordum ben?"

"Herkes hata yapar ama sen benim kuzenimin nişanlısı ile yakınlaşırken nasıl hissettiğimi bilmiyorsun. O zaman sen hayatında Oğuz olmadığını biliyordun ama ben bilmiyordum Dolunay."

"Bu yüzden mi bana fahişe mua..." Bu yüzden mi bana fahişesi muamelesi yaptın diyecektim ki eliyle ağzımı kapattı.

"Sakın Dolunay." Dedi. "Sakın bir daha kendin için böyle bir kelime kullanma."

Elini sinirle ittim. "Yalan mı? Bir fahişe gibi davranmadın mı bana?"

Dudakları birden dudaklarımın üstüne kapandı. İlk defa ondan böyle bir şefkat görüyor, öpüşün de şefkati hissediyordum. Bir süre sonra benden ayrıldı. "Hadi bir daha söyle o kelimeyi." Dedi. "Bir daha söyle de bir daha öpeyim seni susturmak için."

Devam etsem beni öpecekti. İçimde nefret ettiğim bir yer devam etmek istiyordu ama tabii ki bunu yapacak değildim. Sustum.

Yanağımı okşadı. "Dolunay." Dedi. "Sen hata yaptın. Ben de hata yaptım. Artık barışalım mı?"

"Barışamayız Yaman." Dedim. Aşk gerçekten süründürücü bir duyguydu. Ölmeden mezara girmek gibi bir şeydi. Bir insan bu kadar sevmemeliydi bence ama o da insanın kendi elinde değildi zaten.

"O zaman gözlerin neden bana böyle bakıyor Dolunay?" Dedi.

"Nasıl bakıyor?" Dedim zor çıkan sesimle.

"Kal der gibi Dolunay. Beni bırakma der gibi."

O kadar çok mu yansımıştı duygularım gözlerime. İnkar ettim. "Kalmanı istemiyorum." Dedim. "Sen benim içimde bir şeyleri öldürdün Yaman."

"Sen beni affetsen belki yeniden canlanır o şeyler."

Onu ittim. Hala bana beni sevdiğini söylemiyordu. "Bırak peşimi Yaman." Dedim. "Bizden hiçbir şey olmaz."