DİLEFGAR

35. Bölüm

Merhaba aşklarım. Biliyorum çok beklediniz. Sizi bekletmek istemiyorum ama yazamıyorum bu aralar biliyorsunuz. Bölüm kısa oldu. Baya kısa oldu ama istedim ki biraz da olsa görün Yaman'la Dolunay'ı. Yazamamak üzüyor beni. Yazmak beni hayata bağlayan bir şey. Hayattan aldığım zevk azaldı resmen yazamadığım için. Neyse geçer bu günlerde, döneriz normale inşallah. Çok çok sevgiler hepinize. Seviyorum sizi<333

***

Yaman'ı bir buçuk aydır görmüyordum. Bir buçuk ay... İçimde tam göğsümün ortasında bir ateş yanıyordu. Oradaydı, hissediyordum. O acı... Yaman da üzülsün istemiştim halbuki. Bana para teklif ettiği için pişman olsun istemiştim. Kahrolsun istemiştim. Oklar ne zaman bana dönmüştü bilmiyordum. Beni bıraktı... Öylece bıraktı. Defalarca onu aradım. Gurur falan kalmamıştı artık. Özlüyordum, çok özlüyordum. Özleminden ölüyordum.

Ev beni boğuyordu. Her gün kendimi boğulurcasına dışarı atıyordum. Üstüme gelişigüzel bir şeyler geçirip dışarı çıktım. Yanımdan insanlar geçiyordu. Yeni evim eskisi gibi kötü bir semtte değildi. Bu yüzden yanımdan geçenler şık, neşeli, İstanbul'un popüler bir semtine alışverişe gelen insanlardı. Başımı kaldırdığımda Yaman'ı görür gibi oldum. Oradaydı. O olmalıydı.

Koşarak onun peşinden gittim. Bir ara gözden kaybolur gibi oldu. Çevredeki bütün sokaklara baktım. Nefesim tıkanıyordu koşmaktan ama Yaman yoktu. En sonunda bir parkın yanına gittim. Direnme gücüm bir anda tükendi. Yaman yoktu. Parkın kaldırımına oturdum. Hüngür hüngür, içim parçalanırcasına ağlamaya başladım. Sokakta bir sürü insan yanımdan geçiyordu. İnsanlar bana bakıyordu ama umurumda bile değildi. Tükenmiştim artık. Yaşlı bir kadın yanıma geldi. İyi misiniz, yapabileceğim bir şey var mı diye sordu.

''Kaybettim onu, gitti, yok artık.'' Dedim. ''Kaybettim, gelmeyecek bir daha.''

Kadın, ''Kimi kaybettiniz?'' Diye sordu. ''Sevdiğim adamı kaybettim.'' Dedim. ''Gitti artık.''

O anda onun sesini duydum. ''Dolunay, sen iyi misin?'' Dedi.

Başımı yana çevirip baktım. Durmaksızın akan gözyaşları görüşümü bulanıklaştırıyordu. O muydu gerçekten, orada mıydı? Kadına baktım. Gördüğüm adamı işaret ettim. ''Orada birini görüyor musunuz?'' Dedim.

Kadın hafifçe güldü. ''Evet çok yakışıklı bir adam görüyorum.'' Dedi.

Yaman yanıma gelip kolumdan tuttu. ''Kalk hadi. Gidelim.'' Dedi.

Zorlukla ayağa kalktım. Bacaklarımda derman kalmamıştı artık. Yaman bunu anlamış olacak ki bir anda havalandığımı hissettim. Kokusu burnuma doldu. Yaman'ın kendi kokusuyla karışık parfüm kokusu. Bu hangi kokuydu acaba? Arasam bulur muydum? Ben de bunu kullanırdım. Yaman hep yanımdaymış gibi olurdu. Başımı boynuma gömdüm. Kalbim yaşadığı acıya artık dayanamamış olacak ki sağlıksız bir şekilde atıyordu. Çevredeki insanlar Bir adamın, bir kadını, kalabalık bir caddede kucağında taşımasına garip garip bakıyorsa da ben onları görmüyordum.

Yaman'la birlikte epeyce yürüdük. Cadde trafiğe kapalı olduğu için Yaman'ın arabası uzağa park edilmiş olmalıydı. Arabanın yanına gelince beni kucağından indirdi. Gözyaşlarına boğulmamak için kendimi zor tuttum ama yine de sessiz gözyaşları gözlerimden süzüldü. Yine beni bırakmıştı işte.

''Tamam, sakin ol.'' Dedi. Beni tam olarak bırakmamıştı aslında. Düşmemem için hala belimden tutuyordu. Yavaşça beni arabaya bindirdi. İncinmemden korkuyor gibiydi ama hep incitiyordu zaten. Şimdi dikkat etmese ne fark ederdi ki?

Arabada da ağlamaya devam ettim. ''Yeter Dolunay neden ağlıyorsun?'' Dedi. Cevap vermedim. ''Çıldıracağım, bir şey söylesene. Biri bir şey mi yaptı?''

''Evet biri çok kötü bir şey yaptı.'' Dedim. Sesim titriyordu.

Direksiyona bir yumruk attı. ''Kim ne yaptı Dolunay. Allah aşına söyle aklıma kötü kötü şeyler geliyor. Kafayı yiyeceğim. Söyle artık.''

''Söylemeyeceğim.'' Dedim. ''Ama düşündüğün şey değil korkma. Kimse dokunmadı bana.'' Bir tek sen dokundum. Sen de yaktın geçtin demek istedim. Demedim...

''Anlat Dolunay.'' Dedi. ''Hiç mi acıman yok. İşkence etme işte.''

''Ben mi işkence ediyorum!'' Diye bağırdım. ''Ben mi işkence ediyorum Yaman!''

''Seviyorum seni Dolunay. Kolay mı sevdiğini böyle ağlarken görmek.''

''Ağlamak da kolay değil.'' Dedim. Sonra sustum. Sessizlik içinde evime gittik.

Apartmandan girerken Yaman bana destek oldu. Onun kollarında evime gittim. Gidecekti biliyordum. Gitmesinden deli gibi korkuyordum. Kollarımı vücuduna dolayıp sımsıkı sarıldım. ''Gitme.'' Dedim. ''Biraz böyle kalalım.''

YAMAN'IN GÖZÜNDEN

Sevdiğim kadın kollarımda bana yalvarıyordu. Onu ağlarken görünce çıldıracak gibi olmuştum. Sakin ol dedim kendime. Şimdi kendini bırakamazsın. Ona destek olman lazım. Ona zarar veriyordum ama şu an çok üzgündü. Bana sebebini söylemiyordu. Onu nasıl bırakacaktım ki.

''Tamam kalalım.'' Dedim.

''Benim uykum var, uyuyalım.'' Dedi kollarımda.

''Tamam uyuyalım.'' Dedim.

Onu kaldırıp kucağıma aldım. Yatak odasına götürdüm. Yatağa yatırıp yan tarafına ama ondan en uzak köşeye yattım. Ona yakın olursam bir daha ayrılmak çok zor olacaktı. Bana doğru dönüp bana baktı. Bense bakışlarımı tavana çevirdim. Onun gözlerine baksaydım bir daha bu evden nasıl ayrılırdım ki?

Bakmasam da nefesinin düzene girmesinden uyuduğunu anladım. O zaman ben de dönüp ona baktım. İçim yanıyordu. Ölüyordum bu kadına. Bu kadar sevdiğim için uzak duruyordum zaten. Normal değildi benim sevgim. Bakışlarımı tekrar tavana çevirdim. Bakmaya doyamıyordum ama bakarsam kopamazdım. Derken bir den Dolunay bana yaklaşıp sarıldı.

Nefesim kesildi. Hala uyuyordu biliyordum. Kollarımı ona dolamamak için kendimi zor tuttum. Uzaklaşacak yer de yoktu ki. Zaten yatağın en uzak köşesindeydim. Dolunay'ın eli tam yaramın üzerindeydi. Canım yansa da umursamazdım. Onun aşkının verdiği acı yanında bu neydi ki zaten?

Onu tutup kendimden uzaklaştırmak istedim. Bırakmamdan korkuyormuşçasına bana daha sıkı tutundu. Öyle bir tutmuştu ki yarama tırnaklarını geçirmişti. Canım yandı. Muhtemelen yara açılmıştı ama sen beni öyle bir yaktın k Dolunay, bu acı bana ne yapsın diye düşündüm. Canımın acısı umurumda değildi ama eline kan bulaşsın istemiyordum. Yaramın üstündeki elini tutup öptüm. O zaman sakinleşti. Eli elimdeydi. Göğsümde yaramdan uzak bir yere ellerimizi bıraktım. Yanıyordu kalbim bu kadına. Keşke bu kadar yanmasam sana diye düşündüm. Bu kadar yanmasaydım. Normal bir aşkım olsaydı da birlikte olabilseydik Dolunay.

***

Sizi sevdiğimi söylemiş miydim aşklarım<333

Yaman?

Dolunay?

Bir sonraki bölümde görüşürüz. Umarım en kısa zamanda...