Felix
Bir haftadır yataktan kalkmamıştım. Kalkmak da istemiyordum açıkçası. Hiçbir şey olmamış gibi yapmak istiyordum.
Arasam açar mıydı telefonunu? 'Efendim Felixie?' der miydi bana? Bir kez daha kızar mıydı babama diklendiğim için?
Korur muydu beni tüm kötülüklerden? Affettim seni abi. Üç yıl umrumda değil. Affettim ben seni. Uyan hadi.
Hadi ama sen kahramansın. Kahramanlar ölmez ki. Uyanman gerek abi lütfen. Buna ihtiyacım var.
Elimdeki fotoğrafa daha sıkı sarıldım. Kapının açılma sesini işittiğimde Hyunjin'in geldiğini biliyordum.
''Felix. Cenazeye gitmemiz gerek.'' dedi zorlukla.
''Tamam.'' diyerek kalktım ifadesizce. Giyinme odama geçip siyah pantolonum, kazağım ve kabanımı giyindim. Baştan aşağıya siyahtım. Evet tamamen siyahtım. Saçlarımı boyamıştım. Sessizce odadan çıktım. Hyunjin bana baktıkça harap oluyordu ve bunu saklamaya çalışıyordu. Ama ben fark etmiştim.
Hiçbir şey söylemeden arabaya bindim ve acımı içime hapsettim. Beni çürüteceğini bile bile.
&
Sadece ben kalmıştım toprak yığınının başında. Hyunjin'i bile göndermiş tek başıma kalmıştım.
''Abi çok soğuk oldu mu orası? Çıkarayım mı seni?'' dedim titrek sesimle yanaklarımdan süzülen gözyaşının toprağa düşmesine izin vererek.
''Şaka yapmayacak mısın? Ben yapayım senin yerine. Ne soğuğu Felix Miami burası sıcak kum deniz.''
Sesi kulaklarımda yankılandı. Kahkahası kulaklarımda yankılandı. Daha sert ağlamaya başladım.
O sırada arkamdaki gölgeyi fark ettim. Dönüp bakmaya gerek duymamıştım çünkü Hyunjin olduğunun farkındaydım.
Sarılmadı, kaldırmadı. Yanıma oturdu o da. Sessizce ağladığını işittim. Susmuştum çoktan. Sessiz yakarışlarını içinde kopan fırtınaları hissettim.
"Özür dilerim." diye fısıldadı.
"Özür dilerim her şey yüzünden. Koruyamadım, inanmadım sana." sessizce iç çekti.
Ona döndüm yavaşça. Yıkılmıştı o da benim gibi. Acı çektiğinin çok net farkındaydım. Her zaman içine attığı acıları gün yüzüne çıkmaya başlamıştı çünkü o acılar kilidi Chan'di ve o artık yoktu.
Chan artık yoktu.
Ben abim artık yoktu.
Benim kahramanım artık yoktu.
Kahramanlar da ölebilirmiş.
Hyunjin kıpırdandı. Ne olduğunu anlamak için ona döndüm.
"Chan'ın üzerinde buldum."
Elindeki kağıt parçasına baktım. Gözlerim onun okyanus mavisi gözleriyle kağıt arasında mekik dokudu bir süre.
Titreyen ellerimi uzattım kağıdı almak için. Titrememi engellemeye çalışarak kağıdı açtım.
Abimin el yazısıyla karşılaştığımda dünyamın tekrar başıma yıkılacağını bildiğim halde başladım okumaya.
Felixieme,
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Start From Scratch/Hyunlix
Fanfiction''Sevdiğinin seni unutması ne kadar kötüdür değil mi Hyunjin?'' ''Unutan değil belki ama unutulan çok acı çeker.''
