Korkak!

3.bölüm

"Köpeklerden neden korkuyorsun?"
Cevabını tabiki de biliyorum.
İlkokulda sevmeye çalıştığı köpek parmağını ısırıyor. Şu anda da işaret parmağının ucunun olmamasının sebebi o.
"Küçükken parmağımı ısırdı."
Bildiğim soruları yönelterek üstündeki şoku biraz olsun atmasına yardımcı olmaya çalışıyordum.

"Gözlerinde lens mi var?"
Kafasını olumsuz anlamda salladı.
Yeşil gözlü...

Evine yaklaşırken bacağını sıktım.
"Kollarını gevşetiyorsun Adel."
Uyarımla birlikte tekrar kollarını sıkılaştırdı.
Benden uzaklaşma güzelim. Dibimden ayrılma istiyorum.
Burnum saçlarında...
Ellerim vücudunda dursun istiyorum. HEP...

"Evinizde birileri var mı?"
Abisi genelde daha geç dönüyordu. Babası ise yeni çıkmış olmalıydı. Annesi uzun bir zaman önce onları terk etmişti.
Eve bakarak yutkundu.
"Sanırım var."
"Güzel."
Adımlarımı çaktırmadan yavaşlattım ve kokusunu derin derin içime çektim.
"Yarın ayıcığınla birlikte o sokağa gelebilir misin?"
"Neden?"
"Ayıcığının ayağı koptu kopacak. Tamir edebilirim."
Belime sardığı ayaklarını çözdü. Yere indikten sonra elimdeki ayıcığı kucakladı.
"Çok teşekkür ederim. Yarın gelemem ama..."
"Cuma günü gelebilirsin."
Bakışlarını yere odakladı.
"Şey... geleceğimi sanmıyorum ama teşekkürler."
Arkasını dönerek paspasın altından anahtarı aldı ve kilidi çevirdi. Kafasını döndürüp bana baktı.
"İyi günler."

Eve girdiğinde donuk suratımla arkasından baktım.
Çok üstelemiştim.
Kız tabiki de onu hiç tanımadığı sandığı birinin sapığı çıkacağını bilemezdi. Benden korkmuştu.
Telafi edemeyeceğim kadar korkmuştu. Kolumu bahçe kapısına dayayıp açık penceresinden görünen silüetine baktım.
Sağlam bir şekilde evine varması benden çok daha önemliydi. Beni isterse pislik biri olarak bilsin hiç sorun değil.
Cebimdeki sigara paketinden bir dal alarak dudaklarımın arasına yerleştirdim. Yaktıktan sonra derin bir nefes aldım.

Bugünü asla unutmayacağım Adel.
Gece balkonunda olacağım ve bunu ruhun bile duymayacak.