Basketball Daddys

33.bölüm

Dış kapının kapanma sesini duyduğumda hızla yerimden kalktım. Odamın kapısını sertçe açıp güm diye kapattım. Seri ve sert adımlarla merdivenlerden inerken merdivenin başında Kevin ile karşılaştık.
"İn aşağıya."
Bana doğru gülümseyerek yaklaşırken bir anda duraksadı. Yerinden kıpırdamadığında elimle göğsüne hafifçe bastırdım.
"İn aşağıya Kevin."
Kevin kaşlarını çatarak çıktığı iki basamağı da indi.
"Bebeği-"
"Hepiniz salona toplanın!"
Bir yerlere koşuşturan beyler şaşkınca bana bakarken elimi duvara vurdum.
"HEPİNİZ SALONA!"

Kevin elime uzanacakken hırsla geri çektim. Ne kadar sinirli olduğumu anlamış olacaklar ki hepsi salona ilerledi. Kevin'ın arkasından salona girip hepsinin yüzüne baktım.
"Bana bu evde yokmuşum ve sanki olmamam gerekiyormuş gibi davranamazsınız!"
Aynı anda dudakları gerildiğinde elimi havaya kaldırdım.
"Benden bir şey sakladığınızı fark etmiyorum mu sanıyorsunuz cidden?!"
Boğazım kuruduğunda sertçe yutkundum.
"Bana kendiniz anlatırsınız diye düşünerek üstünüze gitmiyorum. Sonra bana açıklama dahi yapmadan orralıkta dolanmamamı söylüyorsunuz! Sizin için ben neyim?! TANRI AŞKINA NEYİM?!"

Sesim evde yankılanırken ateşimin çıktığını hissedebiliyordum. Dudaklarım bükülürken hafifçe ıslattım.
"Gerçekten bu kadar düşüncesiz oluşunuza çok kırılıyorum. "
Gözlerim dolarken dudaklarımı birbirine bastırdım. Ellerimin tersini gözlerime bastırırken William bana yaklaştı.
"Güzelim bu kadar kırılacağını düşünmemiştik. Hepsi seni korumak içindi. "
Ellerimi tutarak gözlerimden çekerken hıçkırdım.
"Bana neden anlatmıyorsunuz?"
Kısık çıkan sesimle birlikte gerildi. Ellerimi sıktı, dudaklarına yaklaştırdı. Öptü.

"Seni kucağıma almamı ister misin?"
Kafamı olumlu anlamda sallarken belimden tutup beni havaya kaldırdı ve bacaklarımı tuttu.
"Şimdi seninle güzel güzel konuşalım."
Boynumu öptükten sonra sırtımı okşadı.
"Güzel bebeğim benim, her şeyi anlatacağım."
Gözyaşlarım yavaş yavaş boynunu ıslatırken yukarı çıktı. Odasına girdi.

Beni yatağa bıraktı ve komidininin çekmecesini karıştırdı.
"Beni kucağından bırakma."
Fısıldadığımda elini karnıma uzatıp okşadı.
"Üzgünüm bebeğim."
Komidinden bir telefon çıkartıp yatağa oturdu. Dudaklarını yaladı.
"İki ay önce televizyonda duyduğun habere üzülüp ağladığını hatırlıyor musun?"

Televizyonda onlar hakkında sürekli haberler çıkıyordu tabiki ama son haberler fazlasıyla yalandı. Sadece bir tanesi için değil tüm beylerim için farklı farklı haberler çıkmıştı. Ben de bu haberlerin onları yıprattığını düşünüp aralıksız ağlamıştım.

Kafamı olumlu anlamda sallarken elini saçıma koydu.
"Seni öyle gördükten sonra bu mesleklerden tamamen sıyrılmamız gerektiğini düşündük. Çoğumuz fazlasıyla yorulmuştuk. Sadece sana güzel bir gelecek verebilmek için daha çok para kazanmamız lazımdı ve biraz da bunun için devam ediyorduk."
Dudaklarım bükülürken yanağımı okşadı.
Parmaklarını dudağıma koyup okşadı.
"Sana fark ettirmeden bunların kavgalarını yapmak ve kararlarını vermek tabiki biraz bizi yıprattı."
Yutkunarak elimi elinin üstüne koydum.
"Sonunda mesleği bırakıp hayalimiz olan marka açma işine girmeye karar verdik. Çok fazla maaliyetli bir işti tabiki. O evimize gelen kadın da bize yardım etmek için gelmişti. Ne kadar telefondan halletmeye çalışsakta bazı şeyler hallolmuyordu. "
"Artık basketbolcu değil misiniz?"
"Lig bitene kadar öyleyiz. Yıl sonunda hepimiz ayrılacağız."
"Bir anda altı kişinin ayrılması..."
"Bunları düşüneceğini biliyorduk Amelia. Sen bizden daha da takan birisin."
Dudaklarım aralanırken bakışlarını yüzümde dolaştırdı.

"Peki hepiniz neden bu kadar gariptiniz? Beni korumak için değil de kaçırmak için yapıyor gibiydiniz."
"Çünkü başka şeyler de var."
"Ne gibi?"
"Ailelerimiz bizle uğraşıyor Amelia."