Caught By Love

Kabanata 12

Veronica

Ngumuso ako sa sinabi nito. Bakit mukhang g na g ito?

Sa isang iglap, nawala ang bigat ng dibdib ko dahil kay Gabriel. Gumuhit ang amusement sa mukha ko habang pinagmamasdan itong seryosong nakatingin sa akin.

Hanggang sa napahinga ako nang malalim nang may mapagtanto. Kimi akong ngumiti rito. “Alam mo ikaw, makinig ka na lang sa pamilya mo para magkaroon ka ng magandang kinabukasan. Kasi ako, waley akong future.”

“Paano kung ayaw ko?” panghahamon nito. Naroon ang intensidad sa mga tingin niya sa akin. 

Nangunot tuloy ang noo ko. “Bakit? Ayaw mo ba ng magandang future?” mahinahon kong tanong.

“Damn it.” Gumalaw ang panga nito nang tila maubusan ng pasensiya sa akin. “You’re doing it again, Veronica. You’re pushing me to my limits again,” aniyang bakas ang inis sa tono.

Nanlaki tuloy ang mga mata ko at napalayo rito. “Uy!”

“I don’t see my future with another woman, Veronica! All I see is you. All I can think about is you, everything about you! If I were to get married, gusto ko sa iyo lang. And if my future with you will be a disaster, I’ll still choose to be with you. Kaya kong suwayin ang mga magulang ko para sa iyo,” aniya pa na tila siguradong-sigurado.

Hindi ko alam, pero ang saya-saya ng puso ko. Pero at the same time, nagi-guilty ako sa part niya. He doesn’t deserve someone like me, pero ako pa rin ang gusto niyang piliin. Naiisip pa niyang suwayin ang gusto ng pamilya niya para lang sumama sa dukha na wala naman siyang mapapala.

Itinago ko sa isang tipid na ngiti ang kilig na nararamdaman. Nakaka-guilty dahil baka itakwil pa siya ng pamilya niya kapag nalaman nilang walang balak na sumunod si Gabriel sa gusto nila. At sa ginagawa niyang ito, pakiramdam ko ay naghuhukay na ng sariling libingan si Gabriel.

Gusto ko itong pigilan, pero parang ako ang pinipigilan ng damdamin ko.

Napahinga tuloy ako nang malalim.

“Oh, gift ko!” sabi ko na lang sabay abot ng maliit na box na binalutan ko ng colored paper mula sa sling bag ko. Agad naman niya iyong tinanggap kahit natitigilan. Awtomatiko namang nangislap ang mga mata nito sa tuwa. “Open mo na lang pagdating mo sa kuwarto mo, ha?”

Humagikgik ako sa sinabi. Nakakahiya. Ano lang naman iyon, anklet na binili ko sa tabi-tabi. May mga maliliit na shell at black and white ang kulay kaya maganda. Sampung piso lang naman iyon, hindi expensive pero maganda naman.

“Really? Thank you for this, Mahal.”

Pinanlakihan ko ito ng mga mata. Tila ako nabingi. “Anong mahal?!”

“I didn’t enjoy my birthday, but at least you made me happy. Thank you so much for this,” sinsero nitong sambit, ni hindi man lang pinansin ang tanong ko.

Naningkit tuloy ang mga mata ko at maloko itong nginisian. Kung makangiti naman ito nang wagas, parang house and lot with car ang ibinigay ko.

“O, siya. Uuwi na ako. Ingatan mo ang susi ng house and lot mo at brand new car mo, ha,” biro ko na ikinangiti nito lalo.

“I will.” Bakas ang contentment sa mukha nito. Mayamaya’y napatuwid ng tayo nang may maalala. “Tara. Hintayin mo lang ako sa sasakyan, hmm? May kukuhanin lang ako sa loob.”

Inakay na ako nito papunta sa kung saan naka-park ang kotse niya. Pagpasok ko ay nang-aasar na ngiti ang ibinigay sa akin ni Kimmy.

“So, ano na ang pinag-usapan ninyo? O, nag-usap ba talaga? Baka may iba nang nangyari, a. Ang ganda ng ngiti natin,” sunod-sunod niyang turan na inismiran ko lang.