Caught By Love

Kabanata 1

Veronica

“Veronica! Lintek ka talaga! Akin na iyan!” mangiyak-ngiyak na habol sa akin ni Kimmy na tinawanan ko lang.

“Habulin mo muna ako!” tatawa-tawang sigaw ko pabalik. Dinig ko ang atungal nito, malamang pagod na sa katatakbo. “Paano ka papayat niyan kung puro ka lang upo at kain! You need cardio exercise, hangal!”

Agad kong iniwasan ang lalaking muntik ko nang mabangga, saka sumampa sa railings ng hagdan at tumalon. Tumigil ako sandali para lingunin ang kaibigan, makaraan ay ngumisi nang makitang hingal na hingal na ito.

“Napakadaya mo talaga! Ano’ng laban ko sa liksi mo?” atungal na naman nito.

Inikutan ko lang ito ng mga mata bago muling tumakbo.

Sa katatakbo ko palayo sa babaeng iyon ay napadpad ako sa tahimik na hardin ng school. Ngumisi pa ako nang mapansin doon na maganda ang tubo ng itinanim kong petchay last few weeks.

Bumuga ako ng hangin bago mapatingala sa kalangitan. Nang lingunin ko ang pinanggalingan ko ay hindi ko pa rin makita si Kimmy. Malamang, sobrang kupad. Tsk.

Napangiti ako bago nilakad ang daan papunta sa malaking puno, bitbit ang bag ng babaeng iyon. Nang makalapit ay agad kong hinagis iyon, at tamang-tama dahil sumabit ang strap niyon sa maliit na sanga.

Ha! Tiyak na iiyak ulit iyon nang dugo at lalakad nang paluhod papunta sa akin para lang magmakaawa.

“Why are you doing that?”

Agad akong natigilan at nilingon ang tinig ng lalaking iyon. Bumungad sa akin ang hindi pamilyar na estudyante, nasa kolehiyo na malamang dahil sa estilo ng uniform nito.

Tiyak na anak-mayaman kaya matatas sa Ingles. Halata rin sa kulay at hitsura nito na may sinabi sa lipunan, hindi tulad ng mga kaklase kong lalaki na parang dugyot tingnan, lalo na kapag galing sa paglalaro ng basketball sa basketball court ng school. Sa likod nito ay tila mga kaibigan niya na mukhang may kaya rin sa buhay. Mga mestiso tingnan.

Pero wala akong pakialam sa kanila. Tinaasan ko ang lalaki ng kilay, bago humalukipkip. “Doing what?”

Fluent din naman ako sa English, hindi lang halata.

“Bakit mo hinagis ang bag ng kaibigan mo? You always do that,” aniya pa na ikinakunot ng noo ko.

“Always do that? Bakit, lagi mo ba akong nakikita rito?” taas-kilay kong tanong na ikinatawa ng mga kasama niya.

Agad namang namula ang lalaki sa hindi ko malamang dahilan. Abnoy ata. Tss.

Nang hindi ito nakasagot ay gumala ang paningin ko sa kabuuan nito. Hindi rin nakaligtas sa akin ang name niya na nakaukit sa uniporme niyang plantsadong-plantsado pa.

G. Marquez . . .

Ang baduy, parang siya.

“His name is Gabriel, Miss Ganda,” imporma sa akin ng isang kasama niya na hindi ko pinansin.

Wala naman akong pakialam sa pangalan niya. Ano naman ang gagawin ko roon? Ipakukulam? At anong Miss Ganda? Ulo ko pa bibilugin nila, a!

“Veronica! Diyan ka lang!”

Natigilan lang kami nang marinig ang boses ni Kimmy na nataranta at baka iniisip na tatakbo pa ako. Tinawanan ko tuloy ito at tinalikuran ang mga lalaki.

“Oo, dito lang ako,” kasuwal kong tugon bago mamulsa.

Paglapit nito sa akin ay halos gusto na ako nitong sabunutan sa inis.

“Nasaan na iyong bag ko, ha? Loka-loka ka talaga! Ibalik mo iyon!” gigil na sigaw nito at napapadyak.

“Hanapin mo muna,” asar ko pa rito. Hindi ako kuntento na hindi siya naiyak at lumuluhod sa harapan ko.